حیات طیّبه

امام روح عالَم است و همة عالَم بمنزلة پیکر امام و هر جزئی از عالَم بمنزلة عضوی از این پیکر است. همان گونه که حیات و زنده بودن هر یک از اندام‌های انسان منوط به ارتباط آن اندام با روح انسان است، حیات و زنده بودن هریک از اجزای عالَم نیز بسته به ارتباط با امام است. بر این مبنا زائر به عنوان عضوی از پیکرة عالَم، با تشرّف به محضر امام علیه السّلام و پیوستن به روح عالَم، زنده می‌شود و به حیات طیّبة انسانی، که حیات جاودانه است، دست می‌یابد. اغلب زوّار، بی آنکه به چرایی و چگونگی امر واقف باشند به وضوح این احساس را دارند که با تشرّف به زیارت اهل‌بیت علیهم السّلام چنان شادابی و طراوتی در آنها ایجاد می‌شود که گوئیا پیش از زیارت مرده بوده و اکنون زنده شده‌اند.