زیارت اهل‌بیت علیهم السّلام و سلام کردن به آنان، در واقع بازدید پس دادن و جواب سلام ایشان را دادن است. مسلّم است که در حیات ظاهری آن بزرگواران، احدی نتوانست بر آنان در سلام کردن سبقت گیرد. حتّی نقل شده است که بعضی افراد، خود را در نقطه‌ای مخفی می‌کردند تا یکباره بیرون آمده و بر پیامبر اکرم صلّی الله علیه و آله و سلّم سلام کنند، لکن باز هم آن حضرت بر آنان تقدّم می‌یافت و ابتدا سلام می‌فرمود. از اینجا می‌توان دریافت که پیش از آن که زائر به زیارت آن بزرگواران بشتابد و بر ایشان عرض سلام کند، آنان از باطن به دیدار او آمده و بر او سلام کرده‌اند و همین امر بوده که شوق زیارت و دیدار را در دل وی برانگیخته و او را برای عرض سلام به محضر ایشان، عازم سفر زیارت نموده است.

اساساً خواست و محبّت ما به آن بزرگواران، بازتاب محبّت و خواست آنان نسبت به ما است و محبّت و خواست آنها نسبت به ما، به مراتب شدیدتر از محبّت و خواست ما نسبت به آنان است. شاهد این مطلب حدیث شریفی با این مضمون است که: از دو نفر مؤمن که یکدیگر را دوست می‌دارند، آن یک ایمانش افضل است که دیگری را بیشتر دوست دارد.[۵۶] بر این اساس می‌توان به شدّت دوستی اهل‌بیت علیهم السّلام نسبت به دوستان و شیعیانشان پی برد.