زیارت میهمان شدن زائر بر مزور است. زائر در واقع بر پیامبر و امام میهمان می‌شود. لذا در ایّام زیارت، خود را میهمان آن بزرگوران می‌داند و با این توجّه، سعی می‌کند ادب میهمانی را مراعات کند. این امر سبب می‌شود به تدریج چنین احساسی همة زندگی او را فراگیرد و در جای جای زمین و لحظه لحظة عمر، خود را میهمان اهل‌بیت علیهم السّلام بداند و به تعبیر زیبای جمال السّالکین سیّد بن طاووس رضوان الله تعالی علیه، زبان حالش این باشد که:

نَزیلُکَ حَیثُ مَا اتَّجَهَت رِکابی                                     وَ ضَیفُکَ حَیثُ کُنتُ مِنَ البِلادِ

مرکبم به هر سو که روی آورد، در پایان راه بر تو وارد می‌شوم و در هر سرزمینی باشم، بر سر سفرة تو میهمان می‌باشم.[۵۵]

از جمله آداب میهمانی این است که میهمان به صاحبخانه امر و نهی نکند و هرچه را صاحبخانه برای او تدارک دید پذیرا بوده و بدان راضی باشد و چیز دیگری را طلب و آرزو نکند. مراعات این ادب در سفرهای زیارتی بسیار پسندیده و لازم است به گونه‌ای که طی سفر، هر چه از دشواری و آسودگی پیش آمد را زائر پذیرا بوده و به آن رضایت دهد و اظهار نارضائی نکند. این تمرینی خواهد بود که به تدریج روح رضایت و پذیرش نسبت به تمامی مقدّراتی که در زندگیش پیش می‌آید در او پدید آید.