زیارت حضور زائر است نزد خود مزور و نه مرقد وی. همان گونه که در بخش پیش گفته شد، امام زندة جاوید است و مرگ و نیستی در مورد وی مصداق ندارد؛ لذا زائر به هنگام اذن دخول برای ورود به حرم امام، بر این امر تأکید می‌کند که به یقین باور دارد که پیامبر اکرم و جانشینان برحقّش علیهم السّلام زنده‌اند و ایستادن وی را در آستانة حرمشان می‌بینند و سخن او را می‌شنوند و سلام او را پاسخ می‌دهند.[۵۴] بنابراین زائر در حرم، خود را در محضر خودِ پیامبر یا امام و نه نزد مرقد مطهّر وی، احساس می‌کند و گرچه در آغاز راه کمال معنوی، محجوب است و پیامبر و امام را نمی‌بیند و سخنان آنها را نمی‌شنود، امّا اگر به برکت محبّت و ولایت آن بزرگواران، به تزکیه و تطهیر وجود خویش نایل شود، زمانی خواهد رسید که توفیق چنین دیدن و شنیدنی نیز در حرم نصیبش گردد. این امری است که بارها و بارها برای زائران پاک‌دل پیامبر و ائمّه علیهم السّلام اتّفاق افتاده است، چه رسد به عارفان بیدار دلی که چنین امری برای آنها از حال به مقام و از اتّفاق موردی به وضعیّتی پایدار تبدیل شده است و این حضور و دیدار در تمامی لحظات زندگی و در سفر و حضر برای آنان حاصل و فراهم است.

به دریا بنگرم دریا ته وینم                                          به صحرا بنگرم صحرا ته وینم

به هر جا بنگرم، کوه و در و دشت                                    نشان از قامت رعنا ته وینم