در پایان مبحث حجاب، بیان چند نکته ضروری به نظر می‌رسد.

۱/ وقار و متانت، سنگینی و وزانت، و حجب و حیا، صفات ارزشمندی‌اند که جنسیّت نمی‌شناسند و برای زن و مرد، به‌یکسان لازم است. چنان که جلف بودن و سبکی و بی‌حیایی و هرزگی، برای هر دو مذموم است. پس مرد هم باید متانت، وقار و حیا داشته باشد.

۲/ مردها هم اخلاقاً مجاز نیستند بگونه‌ای خودآرایی کنند و لباس بپوشند و رفتار نمایند که توجّه زنان را به بدن و جنسیّت خود جلب کنند. البتّه با توجّه به اینکه نوع و آستانه‌ی تحریک‌پذیری در مرد و زن متفاوت است؛ حدّ پوشیدگی مرد و زن با یکدیگر متفاوت است.

در جامعه‌ی اسلامی، مرد و زن باید با شخصیّتشان در جامعه ظاهر شوند؛ نه جنسیّتشان.

۳/ در آفرینش، مرد مظهر صلابت و قدرت و زن مظهر عطوفت و لطافت است. آرایش و زیور، مرد را از صلابت می‌اندازد و ارزش او را در نظر زن هم می‌کاهد. بنابراین مرد برای حفظ هویّت و ارزش خود، باید از روی آوردن به خودآرایی بپرهیزد.

۴/ حرمت نگاه به نامحرم منحصر به مردان نیست. زن هم باید به مرد نامحرم نگاه ندوزد. قرآن کریم به پیامبر اکرم صلّی‌الله‌علیه‌وآله‌و‌سلّم می‌فرماید: قُل لِلمؤمِناتِ یَغضُضنَ مِن اَبصارِهِنَّ [i]: به زنان مؤمن بگو چشمان خود را فروپوشند.

پیامبر اکرم صلّی‌الله‌علیه‌وآله‌و‌سلّم فرمودند: اِشتَدَّ غَضَبُ اللهِ عَلَی امرَأةٍ ذاتِ بَعلٍ مَلأَت عَینَها مِن غَیرِ زَوجِها[ii] : خشم خداوند بر زن شوهرداری که به مردی جز همسرش نگاه بدوزد، شدید شد.