اقدام دیگر، هدایت و نظارت و کنترل بر تولیدات، واردات و عرضه‌ی پوشاک زنان و لوازم آرایشی است. همانطور که پیشتر اشاره شد، این قضیّه، عادی نیست که در سطح دنیا، سرانه‌ی مصرف لوازم آرایشی در زنان ایران، اوّل است. این که در هیچ جای دنیا، زن‌ها این همه لوازم آرایش مصرف نمی‌کنند، طبیعی است؟ یا این که سرانه‌ی جرّاحی‌های زیبایی خانم‌ها در ایران اوّل است، طبیعی است؟ این که خانم می‌رود لباسی که با شخصیّت و متانت و وقار یک زن مسلمان ایرانی همخوانی دارد بخرد، هزار مغازه را می‌گردد و آخر هم دست خالی بر می‌گردد، طبیعی است؟ در امر پوشاک، چه بر تولیدات داخل، یعنی جاهایی که طرّاحی مد لباس می‌کنند، لباس می‌دوزند و تولید می‌کنند و به جامعه عرضه می‌نمایند و چه بر مرزهای کشور از نظر واردات نوع لباس‌ها؛ باید نظارت وکنترل شود. همچنین تولید و واردات لوازم آرایشی باید به طور جدّی کنترل و محدود شود و به شکل صحیح و سالم در جامعه در دسترس قرار گیرد. هدایت، نظارت و کنترل در عرصه‌ی کاربرد هم باید اِعمال شود. در محیط‌های کار، مثل ادارات و محیط‌های آموزشی، مثل مدارس و دانشگاه‌ها هم باید به طور جدّی قضیّه کنترل شود. اگر رسیدیم به اینکه خودآرایی و خودنمایی خانمها بیماری مهلکی است؛ با میکروب برخورد کردن، خدمت است. باید رئیس، کارمند و ارباب رجوع، هر سه کنترل شوند. گاهی رئیس اداره و مجموعه، خانمی است که حجاب را مراعات نمی‌کند. گاهی کارمندهای زیر دستِ رئیس حجاب را مراعات نمی‌کنند و رئیس به آنها هیچ‌گونه تذکّری نمی‌دهد و محدودیّت و تنبیهی برایشان در نظر نمی‌گیرد و اگر معاند و لجوج بودند و مخصوصاً می‌خواستند فساد را ترویج کنند، هیچ برخوردی برای برکناری آنها و جایگزینی یک عنصر سالم به جای آنها نمی‌کند. در محیط‌های آموزشی و جامعه‌ی دانشگاهی، برخی خانم‌های استاد، الگوی ترویج بی‌حجابی هستند. آیا به این استاد تذکّر داده می‌شود؟ آیا رئیس دانشگاه به طور خصوصی ایشان را به اتاق خود دعوت می‌کند که خانم محترم! شما برای دختران کلاس الگویید، بنابراین باید طوری به کلاس بیایید که الگوی سازنده‌ای باشید، در غیر این صورت معذوریم کلاس را در اختیار شما بگذاریم. در کنار تفهیم منطق حجاب و طرّاحی و تولید و عرضه‌ی پوشش مناسب، شایسته و وزین، ابتدا به خانم‌های استاد و کارمندان زن در بخش‌های مختلف دانشگاه و بعد دانشجوها، باید تذکّر داد. اگر مفید واقع نشد، تنبیه کرد. و اگر باز هم مؤثّر واقع نشد، باید اخراج و برکنار کرد. چون مسئله‌ی بی‌حجابی در جامعه، یقیناً در وهله‌ی اوّل برای خود زن، مخرّب است و مبارزه با آن به سود خود زن است.

این کنترل، اگر مداوم و مستمر باشد، فرهنگ و عادت ایجاد می‌کند. به یک هنجار، رسم، عادت و سنّت جاافتاده‌ تبدیل می‌شود و در این صورت همه به راحتی حجاب را رعایت می‌کنند. نمونه‌ی‌ بارز تأثیر کنترلِ مداوم و مستمر، استفاده از کمربند ایمنی خودرو بود که در جامعه‌ی ما‌ مطلقاً رسم نبود، نیروی انتظامی برای مدّتی جدّی ایستاد و برخورد کرد و در صورت نبستن کمربند جریمه کرد؛ در نتیجه، تدریجاً بستن کمربند ایمنی عادت شد. اگر می‌‌خواست در این قضیّه با رأفت و رحمت برخورد کند، رحم به جامعه نبود. وقتی کسی کمربند نمی‌بندد، در حادثه‌ رانندگی کشته می‌شود، آیا این ترحّم و عطوفت و عدم کنترل و عدم الزام، خدمت به اوست؟ اتّفاقاً این سخت‌گیری خدمت به اوست؛ چون اگر تصادف کرد، کشته نمی‌شود. در قضیّه‌ی حجاب هم همین‌گونه است.