اختلاط محیط‌های آموزش عالی، یکی دیگر از عوامل آسیب دیدن روح حیا و ورع و رواج خودآرایی و خودنمایی در بین جمع قابل توجّهی از دختران دانشجوست. یکی از سؤالات جدّی که از ترس مورد تمسخر و استهزاء قرار گرفتن و به تحجّر متّهم شدن، کمتر کسی جرأت اندیشیدن به آن، چه رسد مطرح کردن آن را به خود می‌دهد، این است که به راستی در شرایطی که مدیران و مسؤولان، در کنار هم تحصیل کردن دختران و پسران هفت، هشت ساله را به مصلحت نمی‌دانند و لذا دبستان‌های مجزّا برای دختران و پسران ایجاد کرده‌اند، چگونه اختلاط محیط‌های آموزشی دختران و پسران هجده سال و بالاتر را که در اوج فوران غریزه‌ی جنسی قرار دارند و نشستن آنها را در کنار یکدیگر در کلاس و ارتباط بین آنها را در کریدورها و حیاط دانشکده و همکاری آنها با یکدیگر را در تشکّل‌ها و بعضاَ سفرها و اردوهای دانشجویی مختلط را از نظر اخلاقی و دینی بلا ایراد دیده‌اند؟ اگر پاسخ دهند: محدودیّت‌ فضاهای آموزش عالی و کمبود اساتید دانشگاه چنین امری را تحمیل کرده است، ممکن است گفته شود: حدّ متعارف واحدهای درسی که در هر نیمسال توسط دانشجویان گذرانده می‌شود، طیّ سه روز درسی به راحتی قابل ارائه است؛ در نتیجه اگر مثلاَ سه روز اوّل هفته برای کلاس‌های دانشجویان پسر و سه روز پایانی برای کلاس‌های دانشجویان دختر در نظر گرفته شود و یا روزهای فرد به کلاس‌های دانشجویان پسر و روزهای زوج به کلاس‌های دانشجویان دختر اختصاص یابد، با ساختمان و امکانات و کادر آموزشی و اداری موجود دانشگاه‌ها و بدون هزینه‌ی جدیدی، این جداسازی را به سهولت می‌توان انجام داد و از این طریق به تدریج می‌توان برای کلاس‌های دختران دانشجو، اساتید زن را جذب هیئت علمی دانشگاه‌ها کرد و در نتیجه معضل کنونی را، که بسیاری از خانم‌های دانشمند و عالم موجود، به علّت پرهیز از تدریس در بین آقایان، از حضور در هیئت علمی دانشگاه‌ها اجتناب می‌کنند، نیز حل کرد. تأسیس دانشگاه‌های خاص برای هر یک از دو گروه پسران و دختران نیز به عنوان اقدام بعدی قابل انجام است.

بی‌شک نمی‌توان تأثیر مخرّب حضور مشترک دختران و پسران دانشجو در دانشگاه‌ها را در کشانده شدن آنها به خودآرایی و در صدد شکار یکدیگر بودن، و متعاقب آن کم شدن تمرکز توجّه آنان را به درس نادیده گرفت و انکار کرد.