حجاب باعث پاکی و طهارت روح زن و مرد می‌شود و در نتیجه‌ی آن، زمینه‌ی تعالی معنوی و عروج روحانی به قلّه‌های بلند عرفانی برای هردوی آنها فراهم می‌آید.

روحی می‌تواند پذیرای حقایق بلند معنوی و کمالات بلند عرفانی شود که با آن حقایق و کمالات، سنخیّت داشته باشد. اَلسِّنخیَّةُ ‌عِلَّتُ ‌الإنضِمامِ: سنخیّت، علت پیوستن دو چیز به هم است. حقایق بلند معنوی، پاک و مطهّرند و تنها کسی می‌تواند با آنها رابطه برقرار کند که مطهّر و پاک باشد. به عنوان مثال، خدا راجع به قرآن فرمود: لا یَمَسُّهُ اِلاَّ المُطَهُّرونَ[i]: جز پاکان با آن تماس نخواهند گرفت.

در جامعه‌ای که زن و مرد دائماً به هوسرانی و شهوت‌پرستی آلوده‌‌اند، نه روح زن و نه روح مرد، استعداد و لیاقت و شایستگی تجربه‌های معنوی و عرفانی را نخواهد داشت.

بنابراین، اگر بخواهیم زن و مرد امکان دستیابی به تجربه‌های بلند عارفانه را داشته باشند و به قلّه‌های بلند کمالات معنوی و انسانی عروج کنند، باید از این آلودگی‌ها محفوظ بمانند و لازمه‌ی محفوظ ماندن زن و مرد از آلودگی به شهوت‌پرستی، شهوترانی و هوسبازی، این است که محیط جامعه، محیط تحریک شهوانی نباشد. یعنی زن و مرد، با وقار، پوشیدگی و وزانت، در محیط جامعه حاضر شوند.

در تمام ادیان الهی بر پوشیده بودن زن، خصوصاً در حال عبادت، تأکید شده است. در نقّاشیهای معابد و کلیساهای تمام دنیا، زنان قدّیس همه‌ی مذاهب، حجابی کامل دارند. لباس راهبه‌های مسیحی یک حجاب تمام عیار است. این نشان می‌دهد از نظر تمام ادیان، تعالی معنوی زن مستلزم حجاب و پوشیدگی اوست. زن با پوشاندن سر و پیکر خود در حجاب، دل و جان خویش را از حجاب‌های باطنی رها می‌سازد.