بدن زن مثل یک مروارید قیمتی است. مروارید غیر از یک سنگ بی‌ارزش است که هر جایی می‌افتد و در دسترس هر کسی هست. مروارید در دل صدف است. این تعبیر زیبای مروارید و صدف از خود قرآن است. قرآن از همسران ارزشمند بهشتیان به حورٌ عینٌ کَامثالِ اللُّؤلُؤِ المَکنونِ[i]: زنان سیه چشم زیبارویی مانند مروارید در صدف؛ تعبیر کرده است.

زن با جلوه‌فروشی می‌گوید من جواهر بدلی‌ام. چون جواهر بدلی را با شیشه‌ی بی‌ارزش ساخته‌اند، هر جا هم که بیفتد، گم شود و بشکند، اهمیّتی ندارد. امّا جواهر واقعی را در دسترس قرار نمی‌دهند، در صندوق جواهر و داخل گاو صندوق می‌گذارند و آن را از دسترس دزد و ربایندگان مصون نگه می‌دارند و از معرض آسیب دیدن، شکسته شدن و لطمه دیدن، حفظ می‌کنند. زن مثل مروارید است و باید در صدف حجاب باشد. زنی که جلوه فروشی می‌کند، خود را مثل یک جواهر بدلی، بی‌ارزش کرده است.

زن با خودنمایی نشان می‌دهد که محتاج نگاه مردان هوسران است. گداییِ نگاه می‌کند. التماس می‌کند. با رفتارش حرف می‌زند. با آرایش کردن‌ها، خودنمایی‌ها، حرکت‌های جلف، خنده‌ها و رفتارهای سبک، می‌گوید من جواهر بدلی‌ام. تو را به خدا کسی بیاید من را بر دارد. امّا جواهر واقعی را در صندوق نگه می‌دارند و هیچ کس هم به جز صاحب اصلی آن، دستش به او نمی‌رسد. چقدر کوته‌فکری است که شخصی خود را آن‌قدر بی‌ارزش بداند که گدایی کند و بگوید خواهش می‌کنم به بدن من نگاه کنید.