دیدگاه معنوی دیگری با دیدگاه معنوی فوق در پیوند می‌باشد و آن مسألۀ رشد است. تعالیم اسلام که دائماً از پیوستگی بین عالم غیب و شهادت حکایت می‌نماید، تأکید می‌کند که این پرداخت، علاوه بر آثار ‌بزرگ معنوی در دنیا و آخرت، به آثار مادّی و رشد مادّی منجر خو‌اهد شد. دیدیم که حدیث، پرداخت آن را وسیلۀ تأمین روزی دانسته است. این در شرایطی است که امتناع از پرداخت زکات، از بسیاری صفات پست روحی، مثل حرص و بخل و ایمان نداشتن به ثواب و بخشش الهی و حس نکردن درد‌های ‌انسان‌ها و غیر آن، حکایت می‌کند. همچنین کاملاً از بوجود آمدن نقص در خودِ جنبه‌های مادّی حکایت می‌نماید. روایات زیادی وارد شده است که طیّ آن‌ها فردی که از پرد‌اخت زکات خود‌داری می‌کند، مذمّت شده و بیرون از مسیر حق دانسته شده است. ما به ذکر بعضی از آن‌ها اکتفا می‌کنیم.

از امام صادق ۷ است، که فرمود: اِنَّ ِللهِ بِقاعاً تُسَمَّی المُنتَقِمَةُ، اِذا اَعطَی اللهُ عَبداً مالاً وَ لَم یَخرُج حَقَّ اللهِ مِنهُ سَلَّطَ اللهُ عَلَیهِ بُقعَةً مِن تِلکَ البِقاعِ فَاَتلَفَ ذلِکَ المالَ فیها ثُمَّ ماتَ وَ تَرَکَها: خداوند بقعه‌هایی دارد که منتقمه (انتقام گیرنده) نامیده می‌شو‌ند. پس هنگامی که خداوند به بنده‌ای ‌ثروتی عطا کند و آن بنده حق‌ّالله را از آن خارج نسازد، خداوند یکی از آن بقعه‌ها را بر او مسلّط می‌سازد؛ پس او آن ثروت را در آن بقعه تلف می‌کند و سپس می‌میرد و آن بقعه را ترک می‌کند.[۱]

و از ابن عمّار است که گفت فردی که از حضرت ابا عبد‌الله ۷ شنیده بود، برای من حدیث کرد که آن حضرت می‌فرمود: ما ضاعَ مالٌ فی بَرٍّ اَو بَحرٍ اِلاّ بِتَضییعِ الزَّکاةِ: هیچ مالی در خشکی یا دریا ضایع نشد مگر به‌علّت تضییع زکات.[۲] و وارد شده است که: مَن مَنَعَ الزَّکاةَ وَقَفَت صَلاتُهُ حَتّی یُزَکّی: کسی که از پرداخت زکات خودداری کند، نماز او می‌ایستد تا او زکات را بپردازد ـ آن‌گاه به درگاه الهی می‌رود.[۳] و احادیث بسیار دیگر.