نظام عبادات روشی است در تنظیم شکل عملی ارتباط انسان با پروردگارش. بدین سبب، ارزیابی عبادات، از ارزیابی این پیوند بذاته و نقش آن در زندگی انسان، جدا نیست. از این‌جا به دو سؤال آینده می‌رسیم:

اوّلاً: پیوند انسان با پروردگار چه ارزشی را برای او در سیر تمدّن تحقّق می‌بخشد و آیا ارزش مزبور، ارزش ثابتی است که نیاز ثابتی را در این جریان برآورده نماید، یا ارزش مرحله‌ایی است که با نیاز‌های موقّتی و مشکلات محدود ارتباط دارد و با پایان یافتن مرحله‌ای که آن نیاز‌ها و مشکلات، محدود به آن است، اهمّیّت خود را از دست می‌دهد؟

ثانیاً: نقشی که عبادات در رابطه با آن پیوند دارند چیست و میزان اهمّیّت آنها، به عنوان تحقّق بخش عملی پیوند و ارتباط انسان با خدا، به چه میزان است؟

آنچه در ذیل می‌‌آید پاسخ مختصری به این دو پرسش است.