۞     خداوند می‎فرماید: اُدعُونى اَستَجِب لَکُم: یعنی من را به خانه‎ی دلتان دعوت کنید، من اجابت می‎کنم و در دل شما وارد می‎شوم. خدا و اهل بیت علیهم السّلام به زور متوسّل نمی‎شوند. خود فرد باید طالب باشد تا وارد دل او شوند.

۞            در زیارت و عبادت، قلب را جلوتر بفرستید.

۞            هر حرفی که می‎خواهیم بزنیم، دلمان را جلو بفرستیم و اگر از دل بیرون آمد، به زبان جاری کنیم.

۞     ولایت همان رغبت است. همان‎گونه که اگر کسی چیزی را بدون رغبت و با اکراه به ما بدهد و بخواهد بر ما منّت بگذارد، هر چه باشد نمی‎پذیریم، عبادت بی‎‎ولایت (بی‎‎رغبت) هم پذیرفته نیست. لسان عاقل وراء قلب اوست؛ لذا اوّل دلش میل می‎کند، سپس زبانش ذکر می‎نماید.

۞     در حدیث قدسی است که: مَن أَصبَحَ عَلَی الدُّنیا حَزیناً فَقَد أَصبَحَ عَلَی اللهِ ساخِطاً: کسی که نسبت به اوضاع دنیوی‌اش ناخشنود است، در واقع نسبت به خدا غضبناک است. امیرالمؤمنین علی علیه السّلام فرمود: مَن أَصبَحَ عَلَی الدُّنیا حَزیناً فَقَد أَصبَحَ لِقَضاءِ اللهِ ساخِطاً: کسی که نسبت به اوضاع دنیوی‌اش ناخشنود باشد، در واقع نسبت به مقدّرات الهی خشمگین است. عبادت چنین شخصی از روی کُره است. این عبادت اگر کیفر نداشته باشد، ثواب هم نخواهد داشت.

۞     قبل از انجام عبادت، اندکی تأمل کن، رغبت و میل و اشتیاق خواهد آمد، آن‌وقت به عبادت مشغول شو؛ مثل اذن دخول خواندن قبل از وارد شدن به حرم برای زیارت. اگر رغبت باشد، نقائص احتمالی عمل قابل اغماض است. خداوند  سین  بلال را به خاطر رغبتش  شین  حساب می‌کرد.

۞            اگر انسان گرسنه نباشد و غذا بخورد (چه مادّی و چه معنوی)، از آن غذا بدش خواهد آمد.

۞     لیلةُالرّغائب که شب جمعه‎ی اوّل ماه رجب است، یعنی شبی که همه‎ی رغبت‎ها و محبّت‎ها به سوی خدا جهت داده می‎شود که آن هم جز با ولایت امیرالمؤمنین علیه السّلام نمی‎شود. ماه رجب ماه امیرالمؤمنین علیه السّلام است.

۞     سال‎ها قبل جوان به کمال معنوی رسیده‎ای بود که با وی آشنایی و رفت و آمد داشتم. مرحوم آقا سیّد محمّدحسین حسینی تهرانی هم که وصف ایشان را شنیده بود، کراراً از من می‎خواست او را نزد آن جوان ببرم. یک بار او را به خانه‎ی آن جوان بردم. میزبان برای ما چای آورد. من برداشتم، ولی آقا سیّد محمّدحسین گفت میل ندارم. آن جوان اهل کمال به وی گفت: اگر میل هم نداری، به خود بمیلان. مواظب باشیم نکند وقتی خدا و اولیائش می‎خواهند به ما چیزی بدهند، اظهار بی‎‎میلی کنیم. مرحوم شیخ محمّد کوفی که تشرّفاتش خدمت حضرت ولیِّ عصر عجّل‌الله‌‌تعالی‌‌فرجه معروف بود، بارها با تأسّف و حسرت این قضیه را نقل می‎کرد که روزی دراز کشیده بودم، دیدم یک آقای بزرگوار که اطرافشان نیز چند نفر ایستاده بودند، یک پیاله آب به من تعارف می‎کنند. من عرض کردم تشنه نیستم و آب میل ندارم. اطرافیان آن آقا گفتند: آب را بگیر و رد نکن؛ امّا من گفتم تشنه نیستم و آب میل ندارم. مگر ایشان چه کسی هستند که نباید دستشان را رد کرد؟ گفتند: ایشان آقای عالَم هستند. من خیال کردم می‎گویند آقای عالِم هستند. فکر کردم آقای عالِم یعنی چه. در همین فکر بودم که آن آقا و اطرافیانشان از نظرم پنهان شدند. بعد متوجّه شدم که گفته‎اند ایشان آقای عالَمند، یعنی حضرت ولیِّ عصر عجّل‌الله‌‌تعالی‌‌فرجه. لذا خیلی غصّه خوردم که چرا اظهار بی‎‎میلی کردم و دست حضرت را برگرداندم و خودم را محروم کردم.

۞     حُفَّتِ الجَنَّةُ بِالمَکارِهِ وَ حُفَّتِ النّارُ بِالشَّهَواتِ: بهشت در ناگواری‎ها و آتش دوزخ در لذایذ پیچیده شده است. این مال ابتدای راه است؛ امّا اگر جلوتر رفتی، برعکس می‎شود. یعنی کارهای نیک و ملاقات با مؤمن و زیارت مشاهد مشرّفه و معنویات که بهشت هستند، برای تو لذّت‎بخش می‎شوند و با میل و شهوت به سمت آنها می‎روی؛ امّا طبیعت و دنیا و اهل آن برای تو حزن‎آور و تلخ می‌شوند و با کُره به سمت آنها می‎روی. عمده این است که با میل و رغبت به سمت خدا و آخرت و اعمال نیک و با کُره و بی‎‎میلی به سمت دنیا و طبیعت برویم. در حدیث اولواالالباب هم فرمود: وَ جَعَلَ شَهوَتَهُ وَ مَحَبَّتَهُ فِی خالِقِهِ: و شهوت و محبّتش را در آفریدگار خویش قرار می‎داد. یعنی حتّی همین لذّات و شهوات دنیوی هم جهت خدایی پیدا می‎کند.

۞     اگر حبّ دنیا غالب باشد، شخص با کُره و بی‎‎میلی به سوی اعمال خیر و بهشت می‎رود و با میل و شهوات به سوی جهنّم و دنیا و اعمال زشت حرکت می‎کند. اگر در کسی شوق خداوند متعال و آخرت غالب شود و مهر دنیا کم گردد، قضیه دقیقاً به عکس می‎شود؛ یعنی با میل و رغبت به سوی بهشت می‎رود و با شوق در راه حق حرکت می‎کند و به مجالس یاد خدا و ذکر اهل بیت علیهم السّلام میل و رغبت دارد و با بی‎‎میلی و کُره به سمت جهنّم و اهل دنیا و غفلت می‎رود. آیه‎ی حَبَّبَ اِلَیکُم الایمانَ وَ زَیِّنَهُ فِی قُلُوبِکُم وَ کَرَّهَ اِلَیکُم الکُفرَ وَ الفُسُوقَ وَ العِصیانَ: ایمان را محبوب شما قرار داد و کفر و فسوق و عصیان را مکروه شما قرار داد، بروز می‎کند. هر کاری هم که با کُره انجام گیرد، گویا انسان انجام نداده است. اِلاّ مَن اُکرِهَ وَ قَلبُهُ مُطمَئِنٌّ بِالایمانِ: مگر کسی که به اکراه مجبور به اظهار کفر شده است، در حالی که قلبش به ایمان مطمئن و آرام بوده است. لذا چون فرعون سَحَره را بر سحر اکراه و اجبار کرد (وَ ما اَکرَهتَنا عَلَیهِ مِن السِّحرِ: و آنچه از سحر که ما را به اجبار به آن واداشتی)، زود برگشتند و پیرو حضرت موسی علیه السّلام شدند.