۞     امیرالمؤمنین علیه السّلام فرمود: مَن اَصلَحَ ما بَینَهُ وَ بَینَ اللهِ اَصلَحَ اللهُ ما بَینَهُ وَ بَینَ النّاسِ: هر کس آنچه را بین او و خداوند است، اصلاح کند، خداوند آنچه را بین او و مردم است، اصلاح می‎کند.

۞            ایمان با میل و اختیار است نه از روی اجبار. باید با دل با دیگران معاشرت کرد و دل در جلو باشد و محبّت را جلو بیندازیم.

۞     اَلمُؤمِنُ بِشرُهُ فى وَجهِهِ وَ حُزنُهُ فى قَلبِهِ: مؤمن شادی‌اش در چهره‎اش و اندوهش در دلش است. غصّه‎ها را پنهان کن و تنهایی بخور، خوشی‎ها را ظاهر کن و با رفیقت بخور.

۞       هر چه کنی به خود کنی . در حدیث قدسی است: کَما تُدینُ تُدانُ: با تو همان‎گونه رفتار می‎شود که تو با دیگران رفتار می‎کنی. إن أحسَنتُمَ أحسَنتُم ِلأنفُسِکُم وَ اِن اَسَأتُم فَلَها: اگر خوبی کنید، به خود خوبی کرده‎اید و اگر بدی هم کنید، به خودتان کرده‎اید.

۞     هر کار خوبی که نسبت به دیگران انجام دهی، در واقع آن خوبی را به خودت کرده‎ای. اگر جنازه‎ی مؤمنی را غسل بدهی و کفن کنی و بر آن نماز بخوانی و آن را تشییع کنی و دفن کنی، گویا خودت را غسل داده‎ای و کفن کرده‎ای و بر خودت نماز خوانده‎ای و جنازه‎ی خودت را تشییع کرده‎ای و دفن کرده‎ای؛ لذا اگر بعد از مرگت این کارها را برای جنازه‎ات نکردند، مهم نیست.

۞     اگر جنازه‎ی دو نفر نیازمند کفن باشد و تو بخواهی کفن خود را بدهی، به کسی می‎دهی که بیشتر دوستش داری. این به خوبی نشان می‎دهد که تو در واقع دنبال خودت می‎گردی و کفن را به خودت می‎دهی.

۞     ابتدا خدا فرمود:  هر طور عمل کنید، همان‎طور با شما عمل می‎کنم.  (کَما تُدینُ تُدانُ)، بعد فرمود:  همان‎طور که با شما عمل می‎کنم، با دیگران رفتار کنید.  (تَخَلَّقُوا بِأخلاقِ اللهِ).

۞     هر طور که می‎خواهی خدا و اولیائش با تو رفتار کنند، تو با زیردستانت رفتار کن. باید محبّت کرد تا محبّت دید. خدا مُبَدِّل‌ُ‌السَّیِّئاتِ‌‌الحَسَنات است، شما هم با خلق همین‎طور باشید.

۞            پیامبر اکرم صلّی الله علیه و آله و سلّم فرمود: مُداراةُ النَّاسِ نِصفُ الایمانِ وَ الرِّفقُ بِهِم نِصفُ العَیشِ: مدارا کردن با مردم نیمی ‎از ایمان و به ‎نرمی ‎رفتار کردن با آنها نیمی ‎از زندگی شایسته است.

۞     امامان و دوستان واقعی آنها قدرت معاشرت و نشستن با همه‎ی گروه‎ها را دارند. در دنیا، هم با اهل طبیعت و جهنّم می‎توانند بنشینند و هم با اهل بهشت و مؤمنانی که اهل آخرت و ثوابند، و هم در جوار قرب الهی با مقرّبین اُنس و معاشرت دارند. این از بزرگی و شرح صدر آنهاست که صفات حق‌تعالی در آنها تجلّی کرده است.

۞     با پایین‎تر و ضعیف‎تر از خودت، چه از نظر مادّی و چه معنوی، بنشین و دست بر سرشان بکش تا خدا و خوبان خدا هم با تو بنشینند و دست لطف بر سرت بکشند.

۞            مؤمن عون مؤمن و فاسق زینت مؤمن است.  با دوستان مروّت با دشمنان مدارا . هیچ‎ کس را نرانید و با همه با محبّت رفتار کنید.

۞            هیچ ‎کس را رد نکن که راه خودت بسته می‎شود.

۞     رفیق کسی است که دست از رفیقش بر ندارد، حتّی اگر معصیت‌کار شود؛ همان‎طور که خدا دست از بنده‎اش بر نمی‎دارد، حتّی اگر گناه‌کار باشد. در روایت است که حقّ مؤمن بر برادر مؤمنش آن است که اَن یَنصُرَهُ ظالِماً وَ مَظلُوماً: او را چه ظالم و چه مظلوم باشد، یاری کند. مقصود از یاری هنگامی‎ که ظالم است، این است که او را از ظلم کردن باز دارد.

۞     یکی از رفقا می‎گفت: همه‎ی آدم‎ها بنده‎زاده‎اند و بنده‎زاده‎ها بعضی خوب و سر به‌‌راهند و بعضی ناقلا و شلوغ‎کارند. پدر بیشتر از آنچه به فکر بچّه‎های خوب و سر به‌‌راه خود است و برای آنها وقت می‎گذارد، در فکر بچّه‎های ناقلا و شلوغ‎کارش است و وقت صرف آنها می‎کند. خدا و اولیائش هم همین‎طورند. طبعاً کسی که به همه‎ی خلق اعمّ از سر به‌‌راه و شلوغ‎کار مثل فرزندان خود نگاه می‎کند، به همه‎ی آنها علاقمند است و خواستار سعادت همه‎ی آنهاست و نسبت به بچّه‎های شلوغ‎کارش حالت تأسّف و دل‌سوزی دارد؛ نه حالت عناد و کینه.

۞     نگاه فرد بینا و اهل معرفت به آدم‎های ناقلا و شلوغ‎کار، هم‎چون نگاه یک پزشک به شخص بیمار است که نگاه خیرخواهانه و دل‌سوزانه است. همان کسی که ناقلا است و به شما ظلمی‎ کرده است، آنچه که به دست او برای شما واقع شده که کار خداست و قطعاً مصلحت شما در وقوع آن بوده است، پس آن فرد ناقلا به شما ضرری نزده، بلکه به خودش ضرر زده است و در نتیجه مستحقّ‌ ‎ترحّم و دل‌سوزی است، نه عداوت و دشمنی.

۞     به عزّت و اختیار کسی لطمه نزن که خدا هم عزّت و اختیار خلقش را مراعات کرده است. فرموده است: لا اِکراهَ فِی الدّینِ: در پذیرش دین اکراه و اجباری در کار نیست. و فرموده است: قُلِ الحَقُّ مِن رَبِّکُم فَمَن شَاءَ فَلیُؤمِن وَ مَن شَاءَ فَلیَکفُر: بگو حق از جانب پروردگارتان آمد، هر کس که خواست، ایمان می‎آورد و هر کس هم که خواست، کافر می‎شود. و فرموده است: اِنَّا هَدَینَاهُ السَّبیلَ اِمّا شَاکِراً وَ اِمّا کَفُوراً: ما او را به راه درست رهنمون شدیم، خواه شاکر باشد و پذیرا شود و خواه کفران کند و نپذیرد.

۞     عزّت و آبروی مؤمن خیلی ارزش دارد. برای همین است که ثواب قرض‎الحسنه بیشتر از صدقه است، چون در قرض‎الحسنه، عزّت مؤمن محفوظ است. خوب است کسی که قرض‎الحسنه می‎دهد، در دل قصد کند که پس نگیرد، مگر اینکه خود قرض کننده بخواهد پس بدهد؛ امّا در ظاهر به او بگوید این پول را به شما قرض می‎دهم تا هر وقت داشتید، یا پس از فلان مدّت به من پس بدهید؛ تا عزّت قرض گیرنده محفوظ بماند.

۞     پیامبر اکرم صلّی الله علیه و آله و سلّم فرمود: صِل مَن قَطَعَکَ وَ اعفُ عَمَّن ظَلَمَکَ وَ اَعطِ مَن حَرَمَکَ وَ اَحسِن اِلىٰ مَن أَساءَ اِلَیکَ: با کسی که از تو قطع رابطه کرده است، ارتباط برقرار کن و از کسی که به تو ستم کرده است، درگذر و به کسی که تو را از عطای خویش محروم داشته است، اعطا کن و به کسی که به تو بدی کرده است، خوبی کن. این خلاف مزاج انسان است. معلوم می‎شود فایده‎ی بزرگی در این معامله خوابیده است. این‎ که به کسی خوبی کنی که به تو خوبی کرده است، خوب است، امّا خوب بزرگ و علامت مردانگی این است که به کسی خوبی کنی که به تو بدی کرده است. اگر این کار را بکنی، مرد می‎شوی و بزرگ می‎شوی. این اخلاق خداست. خدا با ما هم همین کار را می‎کند. ما با خدا و اولیائش بدی می‎کنیم، ولی آنها جلوی عطا و فضلشان را نمی‎گیرند و محروممان نمی‎کنند. اینها که پیامبر صلّی الله علیه و آله و سلّم فرموده است، صفت خدا و اولیائش است که به ما یاد می‎دهد و می‎خواهد ما را هم‎اخلاق خدا کند. این کار خیلی پرقیمت است؛ شراب تلخ است که حافظ می‎گوید:  شراب تلخ می‎خواهم که مردافکن بود زورش . دیروز که ضعیف و محروم بودی، او به تو ظلم کرد و احتیاجت را به تو نداد، حالا که قدرت و امکانات یافتی، شکرش این است که او را عفو کنی و حوائج او را برطرف نمایی. این برای مزاج بشر سنگین است؛ امّا برای دوستان اهل بیت علیهم السّلام چندان سنگین نیست.