۞            با حکمت و فلسفه خواندن کار ما علاج نمی‎شود؛ فضل و عنایت الهی و معرفت خداداد و علم لدنّی کار ما را علاج خواهد کرد.

۞     راه نیل به علم الهی دو چیز است، یکی زهد در دنیا و دیگری عمل کردن شخص به آنچه می‎داند. مَن زَهِدَ فِی الدُّنیا عَلَّمَهُ بِغَیرِ تَعلیمٍ: کسی که بی‎‎رغبتی به دنیا پیشه کند، بدون اینکه نیازمند به تعلیم گرفتن باشد، خداوند به او علم عنایت می‎کند. مَن عَمِلَ بِما عَلِمَ وَرِثَهُ اللهُ مَا لَم یَعلَم: کسی که به آنچه می‎داند عمل کند، خداوند آنچه را نمی‎داند به او به میراث می‎رساند.

۞     اینکه امام باقر علیه السّلام فرمود:  هر کس به آنچه می‎داند عمل کند، خداوند آنچه را نمی‎داند به او یاد می‎دهد ، مال عموم مؤمنین است. با این حدیث تعلیم و تعلّم ظاهری ور می‎افتد. ولی ما چرا به آن عمل نمی‎کنیم؟ نعوذ بالله امامانمان را راستگو نمی‎دانیم یا تصمیم پیروی کردن از آنها را نداریم؟ این همه مدرسه می‎رویم و برای تحصیل زحمت می‎کشیم و هزینه می‎کنیم، ولی به این حدیث عمل نمی‎کنیم. علم خداوند که تمام‌شدنی نیست، اگر به این حدیث عمل کنی، هر قدر هم که عالم باشی، خداوند بالاتر از آن را دارد که به تو بدهد.

حدیث دیگر که آن حضرت علیه السّلام فرمود:  هر کس طالب علم بدون تحصیل و تعلیم گرفتن است، زهد و بی‎‎رغبتی به دنیا را پیشه کند . این حدیث مال کمّلین یعنی انبیا و اولیا و اشخاص برجسته است. یعنی در دنیا اگر یک کمی‎ لب خواسته‎هایت را تو بگذاری و کمتر به دنیا آلوده شوی، خداوند به تو علم لدنّی می‎دهد. این حدیث مال من و شما نیست که یک  ماشاءالله  و  بارک‌‌الله  به ما بگویند، می‎رویم بالا و یک برو عقب‎تر بگویند، می‎رویم پایین. البته باز هم خوب است که سفت نیستیم که وقتی بالا رفتیم و غرور ما را گرفت، دیگر پایین نیاییم.

۞     حضرت امیر علیه السّلام می‎فرماید: لَیسَ العِلمُ فِی السَّمَاءِ لِیَنزِلَ عَلَیکُم وَ لا فِی الأرضِ لِیَصعَدَ لَکُم، بَل مَجبُولٌ فِی قُلُوبِکُم؛ تَخَلَّقُوا بِأَخلاقِ الرَّوحانیّینَ حَتّی یُظهِرَ لَکُم: علم نه در آسمان است که بر شما فرود آید و نه در دل زمین تا برای شما بالا آید، بلکه در قلب‎های شما آفریده شده است؛ به اخلاق روحانیان متخلّق گردید تا برای شما آشکار گردد.