۞      اهل  با  اصحاب  فرق دارد. اصحاب ممکن است روزی جدا شوند، ولی اهل ممکن نیست جدا شوند. اهل‌‌الجّنة خوب است؛ اصحاب‌‌الجّنة ممکن است جدا شوند. اصحاب‌‌النّار هم بالأخره روزی از آتش نجات پیدا می‎کنند، ولی اهل‌النّار ابدی هستند.

۞     باید اهل‌‌الجّنة شد، اصحاب الجّنه چندان ارزشی ندارد. اهل‌‌البیت علیهم السّلام مهم است. سَلمانُ مِنّا اَهلَ البَیتِ. اصحاب پیامبر بودن مهم نیست، چه بسا ناصالحان نیز باشند.

۞     کاری کن که هر عملی انجام می‎دهی، اهلش باشی. نماز می‎خوانی، کسب می‎کنی، اهلش باشی و نفاق نداشته باشی؛ تمام عیار حقّش را ادا کنی. نه اینکه: مُذَبذَبینَ بَینَ ذَلِکَ لا اِلَی هَؤُلاءِ وَ لا اِلَی هَؤُلاءِ: مردّد و دودل، نه به این سو و نه به آن سو. هر کس علی را دوست بدارد، هر کاری بکند اهلش است. کسی که علی را قبول کند، اهل بهشت است. البته کسی که اهل بهشت است، ممکن است هزار سال طول بکشد تا برزخ را طی کند و به بهشت برسد. در این مدّت گاهی توی جهنّم است و گاهی توی بهشت، تا یک‌سره بهشتی شود.

۞            هر چیز یک اسم دارد و یک صفت و یک ذات. ذات خوب است. مثلاً سیب یک نام دارد که  س  و  ی  و  ب  است، صفت هم دارد که انواع و اقسام و خاصیت‎های سیب است که می‎توان کتاب‎ها درباره‎ی آن نوشت. امّا آنچه فایده دارد، خود سیب است که یک سیب کوچک را خوردن، از اسم و صفت همه‎ی سیب‎ها بهتر است. دین و ایمان هم یک اسم و یک صفت و یک ذات دارد. ادّعای ایمان و تظاهر به دین اسم است. همه‎ی علوم و کتاب‎هایی که در فهم دین نوشته شده، صفت است. امّا ذات و حقیقت دین خوب است. یک ذرّه از حقیقت ایمان بر همه‎ی آن اسم و ظواهر و همه‎ی علوم و کتاب‎ها برتری دارد.

۞     مردم سه دسته‎اند؛ یک دسته خدا را با اسم عبادت می‎کنند، این‌ها کافرند. یک دسته با اسم و معنی عبادت می‎کنند، این‌ها مشرکند و یک دسته با معنی عبادت می‎کنند، این‌ها موحّدند. قرآن می‎فرماید: وَ مِنَ النّاسِ مَن یَعبُدُ اللهَ عَلی حَرفٍ: گروهی از مردم خدا را به حرف عبادت می‎کنند. اوّل آدم با حرف ایمان می‎آورد، بعد با حرف و معنی و آخر با مسمّی ‎و معنی.

۞     مبادا یک عمر توی ظاهر و لفظ و اصطلاح باشید. آنچه مهم است، خاصیت و باطن است. مبادا یک عمر با قواعد و الفاظ بازی کنید و از اصل و مغز غافل بمانید.

۞            هر کاری را که در رابطه با خدا انجام می‎دهی، کامل و زیبا از کار در بیاور تا به حقیقت آن برسی؛ مثلاً نماز را.

۞     در بازار چوب‌فروش‎ها، در هر حجره روزی چند کامیون چوب معامله می‎شود، ولی در پایان روز که سؤال کنی چقدر کاسبی کرده‎اید، می‎گویند مثلاً ده هزار تومان. امّا یک منبّت‎کار تکّه‌ای از آن چوب‎ها را می‎گیرد و حسابی روی آن کار می‎کند و بر روی آن نقش می‎اندازد و همان تکّه چوب را صدهزار تومان یا بیشتر می‎فروشد. گاهی اوقات آن‌قدر نفیس می‎شود که نمی‎شود روی آن قیمت گذاشت. در اعمال عبادی هم زیاد عبادت کردن چندان ارزش ندارد، بلکه روی عمل حسابی کار کردن و آن را خوب از کار در آوردن و حقّ آن را ادا کردن نتیجه‎بخش است.

۞     پیامبر صلّی الله علیه و آله و سلّم فرمود: اِذَا عَمِلَ اَحَدُکُم فَلیُتقِن: هنگامی ‎که یکی از شما کاری می‎کند، باید با استحکام انجام دهد.

۞            قرآن و خدا را نصرت کنیم و چه غافل و چه هشیار، با آن بازی نکنیم.

۞     یا اَیُّهَا الَّذّینَ آمَنُوا هَل اَدُلُّکُم عَلی تِجارَةٍ تُنجیکُم مِن عَذابٍ اَلیمٍ؟ تُؤمِنُونَ بِاللهِ وَ رَسُولِهِ وَ تُجَاهِدُونَ فى سَبیلِ اللهِ بِاَموالِکُم وَ اَنفُسِکُم ذَلِکُم خَیرٌ لَکُم اِن کُنتُم تَعلَمُونَ: خداوند به مؤمنین می‎گوید اوّل با زبان ایمان آوردید، حالا با دل به خدا و رسول ایمان بیاورید و مال و نفستان را هم در راه او بدهید تا به نجات برسید. بعد از ایمان ثانوی، جهاد با مال و نفس نیز فرق می‎کند. انسان به گونه‎ای می‎شود که در خواب هم اهل انفاق و جهاد است، یعنی برای او ملکه می‎شود.

۞            کسی که خیلی صدق داشته باشد، وقتی که صدقش کامل شد، احکام شرع، بی‎‎تکلّف و تدبیر از وجودش سر می‎زند.

۞     آیات و احادیث و روایات، شواهد و علائم راه هستند. اگر حدیثی دیدی که مطابق یا نزدیک با روحیّه‎ی توست، شاهد تو می‎شود. یعنی انسان باید در مسیر حق حرکت کند تا آیات و روایات را با دل و جان لمس کند و بیابد.

۞     علم با معلوم و محبّت با محبوب شناخته می‎شود. باید دید آثار عملی علم و محبّت و معرفت در فرد چه بوده و در وجود او چه ثمره‎ای داشته است.

۞     دومی ‎به قصد توهین از حضرت سلمان پرسید: محاسن تو بهتر است یا دم سگ؟ حضرت سلمان فرمود: اگر از پل صراط به سلامت رد شدم، محاسن من و اگر رد نشدم، دم سگ.

۞     اگر با ادب باشید و از دل و جان در راه خدا کار کنید، خداوند قدرتش را در اختیار شما می‎گذارد و کار خلقش را به شما محوّل می‎کند.

۞     قرآن را، زیارت عاشورا را، مناجات شعبانیه را، نماز شب را، یک دفعه بخوان، ولی خوب بخوان؛ لازم نیست خیلی بخوانی. در خیلی خواندن، خطر عادت شدن و بی‎‎روح و بی‎‎توجّه تکرار کردن وجود دارد.

۞     زیارتت، نمازت، ذکرت و عبادتت را تا زیارت بعد، نماز بعد، ذکر بعد و عبادت بعد حفظ کن؛ کار بد، حرف بد، دعوا و جدال و نکن و آن را سالم به بعدی برسان. اگر این کار را بکنی، دائمی ‎می‎شود؛ دائم در زیارت و نماز و ذکر و عبادت خواهی بود.