۞            امام زمان عجّل‌الله‌‌تعالی‌‌فرجه اگر دست بر سر ما بکشند، علم و حلم را به درون ما می‎ریزند.

۞     زمین ظهور حضرت ولیِّ عصر عجّل‌الله‌‌تعالی‌‌فرجه غیر از زمین دنیاست: یَومَ تبدّلُ الاَرضَ غَیرَ الاَرضِ: روزی که زمین به زمین دیگری مبدّل می‎شود.

۞     حضرت حجّت علیه السّلام پس از ظهور می‎فرماید: یا اَهلَ العالَمِ مَن اَرَادَ اَن یَنظُرَ اِلى آدَمَ، نُوحٍ، اِبراهیمَ، مُوسی، عیسی، مُحمَّدٍ، عَلیٍّ، حَسَنٍ، فَلیَنظُر اِلَی: ای اهل عالم هر کس می‎خواهد به آدم و نوح و ابراهیم و موسی و عیسی و محمّد و علی و حسن نظر کند، پس به من بنگرد. تا کسی حق‌بین نشود، یعنی حضرت را نبیند، وارد قیامت نمی‎شود.

۞     تا قامتِ حجّت خدا را نبینی، قیامت‎شناس نخواهی شد و از قیامت سر در نمی‎آوری. حتّی یک روز قبل از قیامت هم که شده، حجّت خدا را ملاقات خواهی کرد.

۞     به بزرگی [مرحوم آیت‎الله محمّد جواد انصاری همدانی (ره)] گفتند: آیا امام زمان عجّل‌الله‌‌تعالی‌‌فرجه را می‎شود دید؟ ایشان فرمود: وقتی خدا را می‎شود دید، امام را که مخلوق خداست، چطور نمی‎شود دید؟

۞     ما می‎خواهیم چیزی ببینیم. چیز غیر از امام زمان علیه السّلام است. کسی که حضرت را دید و جمال حضرت را مشاهده کرد، دیگر نمی‎خواهد چیز ببیند.

۞     ظاهراً می‎گوییم آقا می‎آید، ولی در حقیقت ما به خدمت حضرت علیه السّلام می‎رویم. ما به پشت دیوار دنیا رفتیم و گم شدیم. باید از پشت دیوار بیرون بیاییم تا ببینیم که حضرت از همان ابتدا حاضر بودند.

۞     ما مثل بچّه‎ای هستیم که پدرش دست او را گرفته است تا به جایی ببرد و در طول مسیر از بازاری عبور می‎کنند. بچّه جلب ویترین مغازه‎ها می‎شود و دست پدر را رها می‎کند و در بازار گم می‎شود و وقتی متوجّه می‎شود که دیگر پدر را نمی‎بیند، گمان می‎کند پدرش گم شده است، در حالی که در واقع خودش گم شده است. انبیا و اولیا پدران خلقند و دست خلایق را می‎گیرند تا آنها را به سلامت از بازار دنیا عبور دهند. غالب خلایق جلب متاع‎های دنیا شده‎اند و دست پدر را رها کرده و در بازار دنیا گم شده‎اند. امام زمان علیه السّلام گم و غایب نشده است، ما گم و محجوب گشته‎ایم.

۞     نه انتظار ما طوری است که آنها پهلوی ما بیایند و نه حرکت ما جوری است که ما به آن طرف برویم و آنها را ببینم. اگر به راستی منتظری، چرا لاغر و خانه‎نشین نشده‎ای؟ به محض اینکه حقیقتاً منتظر بشوی، او رسیده است. آیا خوب است آدم این‌‎قدر بی‎‎رگ باشد؟ دوستت یک ساعت دیر از سفر بیاید، این همه تقلاّ می‎کنی. اگر انتظار داری، آثارش کو؟ اگر انتظار داری، باید غم دنیا برود. حتّی اگر خود امام هم دیر آمد، با او دعوا نکنی و هی نگویی عَجِّل. البته طلب تعجیل ظهور برای افراد مبتدی خوب است، ولی بالاتر از آن هم هست و آن وقتی است که از تقلاّی خودت مأیوس شدی و در خانه‎ات نشستی و چشم و گوش به در ماندی. از آن بالاتر وقتی است که منتظرِ در هم نیستی و از آن هم مأیوس شدی. چنین فردی خود حضرت ولیِّ عصر عجّل‌الله‌‌تعالی‌‌فرجه پهلویش نشسته‎اند و همه‎ی ملائکه نگاهش می‎کنند. کسی که می‎تواند خدمت حضرت برسد، ولی معرفت حضرت چنان همه‎ی وجودش را پر کرده است که می‎تواند طاقت بیاورد و خدمت ایشان نرود، چنین کسی به حضرت علیه السّلام راه دارد. او می‎بیند که دلش تا دیروز غنچه بود، در خودش فرو رفته و بسته و گریان، ولی امروز باز و شکفته شده و عطر آن همه‎ی وجودش را گرفته است. از اینجا می‎فهمد که آقا تشریف آورده‎اند.

۞            ما سه دسته منتظر داریم:

۱/ کسی که از دور زیاد یاد امام می‎کند و انتظار دیدار او را می‎کشد تا علائم و آثاری از امامش ببیند، که فرموده‎اند: اَفضَلُ الاَعمالِ اِنتِظارُ الفَرَجِ: برترین کارها انتظار فرج است.

۲/ کسی که آثار و جای پا و جلوه‎ای از امام را دیده است، که فرموده‎اند: فَاِنَّ ذَلِکَ فَرَجُکُم: پس به درستی که فرج امام زمان عجّل‌الله‌‌تعالی‌‌فرجه فرج خود شماست، یعنی انتظار و دعا کردن برای خود شما فرج و گشایش می‎آورد.

۳/ اگر انتظار کامل شود و محبّت به حدّ کمال برسد، طوری می‎شود که حضرت علیه السّلام را در ظاهر ببیند یا نبیند، در یقین او اثر ندارد، بلکه در همه وقت با قلب خود مشاهده می‎کند. مثل پیامبر اکرم صلّی الله علیه و آله و سلّم و اویس قرنی که به ظاهر اصلاً یک‌دیگر را ندیدند؛ امّا هرگز از هم جدا نبودند. امام سجّاد علیه السّلام می‎فرماید: اِنَّ اَهلَ زَمانَ غیبَتِهِ اَفضَلُ اَهلِ کُلِّ زَمَانٍ ِلأَنَّ اللهَ ءاتاهُم مِنَ العَقلِ وَ الفَهمِ وَ المَعرِفَةِ حَتّی صَارَتِ الغَیبَةُ عِندَهُ بِمَنزِلَةِ المُشاهَدَةِ: منتظران واقعی در زمان غیبت برتر از مردم تمامی ‎زمان‎ها هستند، زیرا آن‌قدر از جانب خدا عقل و فهم و معرفت پیدا کرده‎اند که غیبت و مشاهده برای آنها فرق نمی‎کند.

۞     کسی که غیبت و ظهور حضرت حجّت علیه السّلام برایش یکسان باشد، به حضرت راه پیدا می‎کند. تا وقتی شخص می‎خواهد حضرت بیایند و پدر آدم‎های بد را در بیاورند و انتقام از ظالمین بکشند، از دیدن حضرت خبری نیست. هر وقت عبد و تسلیم شدی و فاعلیت خدا را در همه‎ی حوادث دیدی و به آن تن دادی، آن‎وقت برای ملاقات با حجّت خدا آماده شده‎ای.

۞     در روایات هست که حضرت ولیِّ عصر عجّل‌الله‌‌تعالی‌‌فرجه که ظاهر می‎شوند، اشخاص می‎بینند که قبلاً ایشان را بسیار دیده‎اند. یعنی مثلاً می‎بینی ایشان همان همسایه‎ی تو، پسر مشهدی علی است. امام زمان عجّل‌الله‌‌تعالی‌‌فرجه همه‎ی خلق هست، ولی افراد، امام زمان نیستند. آن که می‎بینی، دیگر پسر مشهدی علی نیست که تو می‎شناسی. حضرت چون او را قبول کرد، عوضش کرد و تبدیلش کرد و از ابدال شد؛ یعنی تبدیل‌شدگان. حالا پسر مشهدی علی یعنی پسر علی امیرالمؤمنین علیه السّلام. وقتی حضرت تشریف آوردند، همه شمایل حضرت را نشان می‎دهند و هر کس به آنها نگاه کند، حواسش پیش حضرت می‎رود. مرّبا را که ببینند، مربّی را یاد می‎کنند. در رجعت هم همه‎ی خلق محمّدنما و علی‎نما علیهما السّلام می‎شوند. امروز هم اگر خدا بیدارمان کند، هر که را نگاه کنیم، ربّ را می‎بینیم و از او یاد می‎کنیم و از او حرف می‎زنیم.

۞     اینکه در روایت آمده است هر کس که ادّعای مشاهده‎ی امام زمان عجّل‌الله‌‌تعالی‌‌فرجه را کرد تکذیبش کنید، به این معناست که آنچه دیده است، فقط پرتو مختصری از امام زمان عجّل‌الله‌‌تعالی‌‌فرجه است و مطلب خیلی بالاتر از این است. از طرف دیگر کسی که چیزی را دید، نباید به دیگران بگوید. لذا ما وظیفه‎ی تکذیب داریم؛ گرچه ممکن است طرف مقابل راست بگوید.

۞     هر وقت حاجتی داشتی، برای حضرت ولیِّ عصر عجّل‌الله‌‌تعالی‌‌فرجه عریضه بنویس و بده به آب نهرهای جاری یا به نسیم صبا و باد صبحدم؛ آن را به حضرت می‎رسانند.

۞     در همه‎ی زمان‎ها سیصد و سیزده نفر ابدال وجود دارند که اصحاب امام زمان عجّل‌الله‌‌تعالی‌‌فرجه هستند و میخ‎های خیمه‎ی زمینند. اَلمُؤمنُ کَالجَبَلِ الرّاسِخِ: مؤمن مانند کوه استوار است. وَ الجِبالَ اَوتاداً: و خداوند کوه‎ها را میخ‎های زمین قرار داد.

۞     نمی‎دانید در آینده دنیا چه می‎شود. یک نفر نمی‎ماند که امام حسین علیه السّلام را دوست نداشته باشد. از پنجاه سال پیش شروع شد و وقتی به بچّه‎های شما برسد، نمی‎دانید چه می‎شود. چون قرآن مال کافّه‎ی ناس و همه‎ی بشر است، خورشید قرآن که آمد، همه‎ی عالم را زیر سایه‌ی خود گرفت. ولو بعضی بگویند ما مسیحی یا یهودی یا هستیم، قرآن اعتنا نمی‎کند و می‎گوید تو مال منی. خوش به حال شما که اقرار دارید و خودتان با میل و رغبت، این شراب را می‎نوشید، آنها را هم به زور به حلقشان می‎ریزند. عن‎قریب صدا بلند می‎شود. امام صادق علیه السّلام فرمود: یُصلِحُ اللهُ اَمرَهُ فى لَیلَةٍ: خداوند امر ولی‌اش را در یک شب اصلاح می‎کند. وسایلش هم امروز هست؛ تلفن، تلکس، رادیو، تلویزیون، ماهواره و . زمین یک مرتبه پاک می‎شود. همه‎ی خلق خسته شده‎اند و شب و روز عقب صلح و نجات می‎گردند و به محض اینکه اعلام شد، همه زود قبول می‎کنند. وقتی مضطر شدند، زود قبول می‎کنند.

۞     قرآن فرمود:  تا پیامبران مأیوس شدند وَ ظَنُّوا اَنَّهُم قَد کُذِبُوا و گمان کردند که هیچ ‎کس واقعاً آنها را تصدیق نکرد و نتوانسته‎اند کاری از پیش ببرند، نصرت ما به آنها رسید . با یک قرائت، دیگر ترجمه‎ی آیه این می‎شود که حتّی پیامبرانی که صاحب کتاب نبودند، گفتند وعده‎های نصرتی که خدا داده است، نکند آب قاطی دارد.

۞            ان‎شاء‎الله خداوند آن روز را زودتر بیاورد که خیلی قشنگ است.

۞     تلاطمات و ناآرامی‎هایی که در روزگار ما در سراسر عالم بروز نموده است، حاوی بشارت بزرگی است. جهان از درد زایمان به خود می‎پیچد و عن‎قریب فرزندی را بیرون خواهد داد.

۞     قبل از بارش باران، تندبادی بر می‎خیزد و گرد و غبار زیادی بر پا می‎کند و همه‎ی خس و خاشاک‎ها و آشغال‎ها را از روی زمین جارو می‎کند. امّا اگر کمی ‎صبر کنیم، باد آرام می‎گیرد و باران می‎بارد و سپس ابرها کنار می‌روند و هوا لطیف و آفتابی می‎شود. آشوب‎ها و نابسامانی‎هایی که در روزگار ما در سراسر جهان پدیدار شده است، نزدیک‎تر شدن هوای لطیف و آسمان صاف و آفتابی عصر ظهور را بشارت می‎دهد.

۞     سواری که از دور می‎آید، پیش از آنکه خودش برسد و دیده شود، گرد و غباری که از زیر پای اسبش بر می‎خیزد، دیده می‎شود. گرد و غبار آشوب‎ها و ناآرامی‎های جهان در روزگار ما، خبر از نزدیک شدن فارِسُ ‎الحِجاز یعنی امام زمان عجّل‌الله‌‌تعالی‌‌فرجه می‎دهد.

۞     کسانی که سال‎ها عَجِّل عَلی ظُهُورِکَ یا صاحِبَ الزَّمان می‎گفتند، چرا از ظهور مشکلات و نابسامانی‎ها کلافه‎اند و تاب تحمّل آن را ندارند؟ این‌ها مقدّمه‎ی ظهور است. پس یا دعای بر تعجیل ظهور حضرت را پس بگیرند یا دست از بی‎‎تابی و بی‎‎قراری بردارند و به آنچه هست تن بدهند.

۞     بعد از هر شلوغی، خلوتی متناسب با آن خواهد بود و هر چه شلوغی بیشتر باشد، خلوت بعد از آن بزرگ‌تر است. در آخرالزّمان شلوغی خیلی زیاد است، به نحوی که یکفُرُ بَعضُهُم بِبَعضٍ وَ یَلعَنُ بَعضُهُم بَعضاً: گروهی گروه دیگر را تکفیر می‎کند و جمعی جمع دیگر را لعنت می‎کند.

۞     در دوران ظهور، امام زمان علیه السّلام دست دزدی و کلاه‌برداری اشخاص را قطع می‎کنند نه دست انسانیّت آنها را؛ و الاّ با قطع دست بدن مشکلی حل نمی‎شود. دست دزد و کلاه‌بردار را که قطع کنی، هم‌دست‎های او دست او خواهند بود و به وسیله‎ی آنها باز هم مرتکب دزدی و کلاه‌برداری خواهد شد.

۞            در مورد امام زمان علیه السّلام در روایت آمده است که یَحکُمُ بِحُکمِ داود: با حکم حضرت داود علیه السّلام حکم می‎کند. حضرت داود علیه السّلام حکم غیبی صادر می‎کرد و به شواهد و ادلّه وابسته نبود.

۞     در زمان حضرت داود علیه السّلام شخص فقیری مدّت‎ها از خداوند رزق حلالی می‎طلبید. روزی گاوی در خانه‎ی او را شکست و داخل شد. او هم بر این اساس که دعایش مستجاب شده است، گاو را سر برید و گوشت آن را کباب کرد و با خانواده‎اش خوردند. صاحب گاو که به دنبال گاوش می‎گشت، فهمید که آن شخص فقیر گاو را کشته و مصرف کرده است. او را نزد حضرت داود علیه السّلام برد و حضرت داود علیه السّلام از آن شخص فقیر علّت کارش را پرسید. او هم گفت من هفت سال بود دعا می‎کردم خدا رزق حلالی مرحمت کند، وقتی گاو در را شکست و داخل شد، گفتم دعایم مستجاب شده است؛ لذا آن را سر بریدم و با خانواده‎ام خوردم.

حضرت داود علیه السّلام به صاحب گاو فرمود: از شکایتت صرف نظر کن. صاحب گاو عصبانی شد و اعتراض کرد که این چه نحو قضاوت کردن است. حضرت داود علیه السّلام به او فرمود: علاوه بر آن، نصف دارائی‌ات را هم به او بده. صاحب گاو به شدّت بر آشفت. حضرت داود علیه السّلام فرمود تمام دارائی‌ات را به او بده. در اثر این حکم در بین مردم سر و صدا بلند شد. حضرت داود علیه السّلام همراه با مردم بر سر قبر پدر کسی که گاو را کشته بود، حاضر شد و او را زنده کرد و علّت مرگش را از او جویا شد. او گفت پدر این صاحب گاو غلام من بود. او مرا کشت و تمام دارائی‌ام را هم تصاحب کرد. در نتیجه روشن شد علاوه بر اینکه تمام دارائی صاحب گاو متعلّق به آن شخص فقیر است، خود صاحب گاو و فرزندانش هم بچّه‎های غلام پدر او هستند و متعلّق به او می‎باشند. امام زمان علیه السّلام هم این‎گونه حکم می‎کند.