۞            زیارت یعنی حضور زائر نزد مَزور.

۞     هنگامی ‎که زائر در وطنش قصد عزیمت به سوی مرقد هر یک از اهل بیت علیهم السّلام می‎کند، صاحب آن مرقد ملائکه‎ای را به وطن آن زائر می‎فرستد تا او را همراهی کنند. آن ملائکه همراه با آن زائر به زیارت می‎آیند و بعد از اینکه قصد بازگشت نمود، همراه او می‎روند و او را به وطنش می‎رسانند و به خدمت صاحب مرقد بازمی‎گردند و ایشان به آنها دستور می‎دهند که در حرم بمانید و تا قیامت از طرف آن زائر به عبادت بپردازید.

۞     حرم اهل بیت علیهم السّلام بوی وطن می‎دهد و زائر در آن احساس راحتی می‎کند؛ لذا اغلب زائر اوّلین باری که از راه می‎رسد و به حرم مشرّف می‎شود، بعد از زیارت خوابش می‎گیرد و همانجا چرتی می‎زند. علّتش این است که روح احساس آسایش می‎کند. به بیان دیگر امام به او می‎گویند خیلی در راه خسته شده‎ای، اوّل کمی ‎استراحت کن تا خستگی‌ات بیرون رود، بعد به دیدار و گفتگو با ما بپرداز.

۞     همان‎طور که وقتی مهمان و زائری تازه از راه می‎رسد و به حرم ائمّه علیهم السّلام مشّرف می‎شود، ائمّه علیهم السّلام دستی به سرش می‎کشند و او خوابش می‎گیرد و در حرم چرتی می‎زند که در واقع خود امام او را خوابانده است تا خستگی راه از بدنش بیرون رود و برای ملاقات و گفتگو با امام آمادگی پیدا کند، در برزخ هم ما می‎خوابیم تا خستگیمان برطرف شود و برای وارد شدن به بهشت آماده شویم. در بهشت خواب وجود ندارد.

۞     اینکه هنگام ورود به حرم ائمّه علیهم السّلام می‎گویی: رَبِّ اَدخِلنى مُدخَلَ صِدقٍ وَ اَخرِجنى مُخرَجَ صِدقٍ، یعنی خدایا کاری کن با صدق پیش این آقا بروم و از پیش ایشان هم با صدق پیش شما بیایم.

۞     وقتی به حرم ائمّه علیهم السّلام مشرف می‎شوید، زود داخل نشوید. دم در توقّف کنید و اذن دخول بخوانید تا رقبتتان طلوع کند و قطره‌ی اشکی بر چشمتان بنشیند. اوّل دل را جلو بفرستید. اشک نشانه‎ی این است که اجازه‎ی ورود داده‎اند. بعد وارد شوید و همان‎طور که افرادی که در زمان حیات ظاهری امام علیه السّلام خدمت ایشان می‎رسیدند، سلام می‎کردند، به ایشان سلام کنید. زیارت‌نامه‎های طولانی گاهی اوقات انسان را از امامی که در محضرش ایستاده است، غافل می‎کند. در داخل صحن و حرم ائمّه علیهم السّلام هم احترام زائران و خدّام را نگه دارید، هر کس چیزی به شما گفت، آن را از جانب امام بدانید و ادب کنید و بپذیرید. صدای همهمه‎ای که بالای صدای تک تک زائران به گوش می‎رسد، صدای ملائکه را همراه دارد.

۞     در حرم ائمّه علیهم السّلام سرت را پایین بینداز و خوب گوش بده. خواهی دید که ملائکه و انبیا و اولیا و زائرین، همه سلام سلام می‎گویند: اِلاّ قیلاً سَلاماً سَلاماً؛ در آنجا هیچ سخنی جز گفتن سلام سلام نمی‎شنوند.

۞            جمله‎هایی را که در حرم ائمّه علیهم السّلام گیرت می‎آید، حفظ کن و روی آنها کار کن.

۞            در حرم ائمّه علیهم السّلام به زائران خدمت کن. دو سه قلم خدمت، ممکن است کار هفتاد سال عبادت را بکند.

۞     اگر کسی در مَشاهد مشرّفه غافل باشد و غافلانه رفتار کند، خیلی بدتر و ناپسندتر از غفلت در جاهای دیگر است. لذا فرمودند: زُر فَانصَرِف: زیارت کن و بازگرد. هر وقت یک ولی خدا را ملاقات کردی، او را ببین و زود برگرد. برای اینکه ممکن است بمانی و غافل شوی و طوری عمل کنی که اهانت‎آمیز باشد.

۞     هر بار که به مشهد مشرّف می‎شدم، از بدو ورود، رفقا مرا نزد خود می‎بردند و کمتر فرصت خلوتی در زیارت حضرت رضا علیه السّلام برایم فراهم می‎شد. یک‌بار تصمیم گرفتم بدون اطّلاع رفقا، تنها به مشهد مشرّف شوم. در طول راه هم صلوات می‎فرستادم که در مشهد به کسی از رفقا بر نخورم. ولی همین که اتوبوسمان در مشهد به گاراژ رسید، دیدم حاج‎ هادی ابهری که از عاشقان مجنون اهل بیت علیهم السّلام بود و با هم دوست بودیم، کنار در گاراژ ایستاده و چپق می‎کشد و دود چپقش هم راست بالا می‎رود. حاج هادی شامّه‎اش بیدار بود و روی محبّتی که به اهل بیت علیهم السّلام و دوستانشان داشت، من را هر جا که بودم، با بوکشیدن پیدا می‎کرد. همین‎طور زائرانی که از عتبات بر می‎گشتند را با بوکشیدن تشخیص می‎داد و پیدا می‎کرد. از دیدن حاج هادی اوّل به فکر فرو رفتم که نشد تنها به زیارت مشرّف شوم، ولی بلافاصله دیدم خود حضرت رضا علیه السّلام حاج هادی را به استقبال فرستاده‎اند.

۞     سال‎ها قبل یکی از رفقا به سراغم آمد که با هم به مشهد مشرّف شویم. گفتم من کار دارم، شما بروید، من هم ان‎شاء‎الله چند روز دیگر در مشهد به شما ملحق می‎شوم. چند روز بعد من هم به مشهد مشرّف شدم، ولی به محض اینکه نزد او رفتم با خُلق تنگ به من گفت: حالا می‎آیی؟ گفتم مگر چه شده؟ گفت: چه می‎خواستی بشود؟ فهمیدم در زیارت حضرت حالات سفرهای گذشته‎اش را نداشته است. به او گفتم: خوب، حضرت رضا علیه السّلام حق ندارد بگوید شما خنده‎هایتان را می‎برید جاهای دیگر و گریه‎هایتان را می‎آورید پیش ما؟ او زد زیر خنده. تا خندید، گفتم این خنده را بر لبت حفظ کن و با همین حال برو حرم یک طواف بکن. رفت و وقتی بازگشت، دیدم خُلقش باز شده و به خواسته‎اش رسیده است. سعی کنید وقتی به زیارت ائمّه علیهم السّلام مشرّف می‎شوید، با خُلق باز و دل راضی و خشنود از خدا وارد حرم شوید.

۞     هر وقت از خدا راضی شدی، حضرت رضا علیه السّلام را زیارت کرده‎ای و اگر امام رضا علیه السّلام را زیارت کنی، از خدا راضی می‎شوی.

۞            حرم امیرالمؤمنین علیه السّلام جلوی گریه برای کربلا را هم می‎گیرد.

۞     خوبان خدا سبقت سلام دارند. کسی نتوانست بر پیامبر صلّی الله علیه و آله و سلّم در سلام کردن سبقت بگیرد. امروز هم وقتی ما به پیامبر و ائمّه علیهم السّلام سلام می‎کنیم و به زیارت آنها می‎رویم، در واقع جواب سلام آنها را می‎دهیم و بازدید پس می‎دهیم. تا اوّل از جانب آنها سلام و عنایتی نباشد، دیگران توفیق سلام و توجّه به ایشان را پیدا نمی‎کنند.

۞     اهل بیت علیهم السّلام، اهل بیت خدا هستند، شیعیان هم اهل بیت محمّد و آل محمّدند. اهل بیت علیهم السّلام روحشان نزد خداست و بدنشان در دل شیعیانشان است؛ وَ فى قُلُوبِ مَن والاهُ قَبرُهُ.

۞     در روایات آمده است که پیکر ائمّه علیهم السّلام سه روز بیشتر در قبر باقی نمی‎ماند و بعد از سه روز به روحشان ملحق می‎شود و نیز آمده است که روح شیعیان از جنس بدن ائمّه علیهم السّلام است و نیز اینکه قبر حقیقی ائمّه علیهم السّلام در درون قلب دوستان آنهاست. قُبُورُنَا فى قُلُوبِ مَن والانا، قُبُورُنا قُلُوبُ شیعَتُنا. دوستان حقیقی ائمّه علیهم السّلام که به مشاهد مشرّفه می‎روند، قبر امام را همراه خود به داخل حرم می‎برند و لذا سایر زائران هم بی‎‎بهره نمی‎مانند. شب‎ها هم که این دوستان حقیقی در خانه‎های اطراف حرم رو به حرم می‎خوابند و سینه‎هایشان رو به قبر مطهّر است، پیکر امام را در حرم شکل می‎بخشند و زائران بی‎‎بهره نمی‎مانند.

۞     قَبرُهُ فى قَلبِ مَن والاهُ: قبر امام حسین در دل محبّان اوست. جسد پیامبر و ائمّه علیهم السّلام بیش از سه روز در قبر نمی‎ماند. قبر حقیقی آنها دل مؤمنان است. جسد آنها روح ماست. در زیارت جامعه‎ی کبیره است که اَجسَادُکُم فِی الاَجسادِ.

۞     وقتی خواستی به حرم امام حسین علیه السّلام مشرّف شوی، تنها برو و وقتی هم مشرّف شدی حواست به دیگران نباشد؛ به خود حضرت علیه السّلام باشد. ان‎شاء‎الله وقتی خواستی مشرّف شوی، ابتدا در نهر حسینی که نزدیک مرقد حضرت ابوالفضل است و از فرات جداشده و آبش گل‎آلود است و تربت مخلوط دارد و آبش هنگام حرکت ناله می‎کند، غسل زیارت کن و با قدم‎های کوتاه و به آهستگی و بدون اینکه با کسی حرف بزنی و به اطراف توجّه کنی، به طرف حرم برو. هر قدمی ‎که به سمت حرم برمی‎داری، ملائکه و نور روی سرت می‎ریزند. وقتی به حرم رسیدی، بالای کفش‌‌کَنِ حرم، زیارت‌نامه‎ای نوشته شده است به این ترتیب: صَلَّی اللهُ عَلَیکَ یا اَباعَبدِاللهِ وَ صَلَّی اللهُ عَلَیکَ یا اَباعَبدِاللهِ وَ صَلَّی اللهُ عَلَیکَ یا اَباعَبدِاللهِ که این خودش یک زیارت کامل است. گویا زائر می‎گوید جانم به قربانت یا اباعبدالله، بعد می‎بیند مثل اینکه درست نشد و دلش آرام نگرفت، دوباره می‎گوید جانم به قربانت ای اباعبدالله و بار سوم هم به همین ترتیب. داخل حرم، پایین پای حضرت محلّی است که استخوان‎های شهدا را آن‌جا دفن کرده‎اند. اگر هوشیار باشی، آنجا که عبور می‎کنی، احساس می‎کنی زیر پایت مثل یک دریا گود است.

۞     در جوانی گاهی اوقات می‎شد چند شبانه‎روز پیاپی برای امام حسین علیه السّلام اشک می‎ریختم. یکی از همین روزها از داخل اتاق منزلمان که روضه بود و رفقا جمع بودند، بعد از گریه کردن بسیار به ایوان جلوی اتاق آمدم و دراز کشیدم که یک‌باره مشاهده کردم ملائکه فوج فوج از آسمان می‎آیند و داخل سینه‎ی من طواف می‎کنند و به آسمان بر می‎گردند و دسته‎ی دیگری می‎آیند.

۞     یک نوبت که همراه با رفقا به نجف مشرّف بودیم، من برای زیارت به حرم مطهّر امیرالمؤمنین علیه السّلام مشرّف شدم که یکباره دیدم حرم خلوت شد. گویا در داخل ضریح بودم و حوض بزرگی که آب بسیار زلالی در آن بود، در وسط قرار داشت و جام‎های بلوری سبزرنگ زیادی روی لبه‎ی حوض، دور تا دور چیده شده بود. حضرت امیر علیه السّلام هم روی تختی که ارتفاعش نیم متر بلندتر از حوض بود، نشسته بودند. من هم کنار دست حضرت نشسته بودم و تماشا می‎کردم. تعدادی ملائکه هم که لباس‎های کمرچین بلند بر تن داشتند و هم بال داشتند و هم دست، کنار حوض، گوش به فرمان حضرت علیه السّلام ایستاده بودند. از بیرون ضریح هم صدای برخی زوّار می‎آمد که التماس‎آمیز می‎گفتند. یا علی، یا علی. گاهی اوقات حضرت با چوب کوتاهی که در دست داشتند، اشاره می‎کردند و آن ملائکه یک جام از آن حوض پر می‎کردند و به اطراف حرم، روی سر زوّار می‎ریختند. بلافاصله صدای صلوات از همه بر می‎خاست. گاهی اوقات به اشاره‌ی حضرت یک جام پر می‎کردند و بر سر یک نفر می‎ریختند که اینجا صدای صلوات یک نفر از بیرون ضریح بلند می‎شد. در همین اثناء دیدم شخصی گویا از بیرون ضریح به هوا پرید. ملائکه به دستور حضرت او را گرفتند و از بالا به داخل ضریح آوردند و کنار حوض خواباندند و پیاپی جام‎ها را از آن حوض پر می‎کردند و به دهانش می‎ریختند، ولی هر چه از آن جام‎ها به او می‎دادند، دست بر نمی‎داشت و دائم می‎گفت: یا علی، یا علی. آن‎قدر از آن جام‎ها به دهانش ریختند تا اینکه مثل خیک پر از آب شد. آن‌‎وقت ملائکه او را بلند کردند و به طرف آسمان پرتاب کردند.