۞     خوب است انسان جای پا و نشانی نداشته باشد و در خدا گم شود. کار خوبمان را فراموش کنیم، کار بدمان را هم زود استغفار کنیم و فراموش کنیم تا بی‎‎نشان شویم.

۞     باید خود را خلاص و فارغ کرد. هر که را به تو ظلم کرده، ببخش و از خدا هم بخواه او را ببخشد. به هر کس هم خوبی کرده‎ای، فراموش کن. کسانی هم که حقّی بر تو دارند، حقّشان را ادا کن و برایشان دعا کن و از خدا بخواه حقّشان را ادا کند. به هر کس بدهکاری، از خدا و پیامبر و امامان بخواه کمکت کنند که حقّش ادا شود. این کار را بکن تا برای ملاقات و یاد خدا سرِ فراغت پیدا شود.

۞     دو رکعت نماز بخوان و بعد بگو خدایا هر کس را به من بدی کرده است بخشیدم، تو هم او را ببخش. بعد بگو خدایا منِ ضعیف و کوچک از کسانی که به من بدی کردند گذشتم، تو که قوی و بزرگی هم بدی‎های من را ببخش و هر کس را هم که به او بدی کرده‎ام، از من راضی کن. خدا می‎تواند از خزانه‎های خودش آن‌قدر به او بدهد تا از تو راضی شود. به هر کس هم که خوبی کرده‎ای، فراموش کن؛ آن‌وقت سر فراغت پیدا می‎کنی که با خدا و اولیائش بنشینی.

۞            تو از کسانی که اذیتت کرده‎اند، بگذر تا خدا هم کاری کند که کسانی که اذیتشان کرده‎ای، از تو بگذرند.

۞     من به همه‌ی اهل دنیا و اهل آسمان و زمین بدهکارم، چرا که همه‎ی آنها دست به دست هم دادند تا من به وجود آمدم و ارزاق مادّی و معنوی را برای من تهیّه کردند؛ پس به آنها مدیون هستم، و من از ادای حقّ آنها عاجزم و غیر از خدا هم هیچ‎ کس نمی‎تواند اداء حق کند. اتّفاقاً شما و دیگران هم همین‎طور هستید. همه‎ی ما نسبت به اداء دین و حق مفلس هستیم و اَلمُفلِسُ فِی اَمَانِ اللهِ: شخص مفلس در امان خدا است. اگر به این حقیقت اعتراف کردی، خدا خودش حقّ آنها را ادا می‎کند.