۞     خوبی جلسات عمومی این است که هر کس به اندازه‎ی ظرفیت خود بهره‎برداری می‎کند و از طرف دیگر، رفقا هم محفوظ هستند؛ چون این که همه طور آدمی ‎دور انسان باشد، سبب حفظ و زینت او می‎شود؛در نتیجه مزاحمتی به او نمی‎رسد.

۞            مجالس ذکر اهل بیت علیهم السّلام حوض کوثر است، انسان را تمیز و سبک می‎کند؛ روضه‎ای از روضه‎های بهشت است.

۞     الآن در حوض کوثر هستید. تعقّل و تدّبر کنید تا دریابید. آیا مجالس یاد خدا و اهل بیت علیهم السّلام همان آب کوثر نیست که اهل بیت علیهم السّلام تقسیم می‎کنند؟

۞     من نمی‎دانم چه می‎خواهم بگویم، شما هم نمی‎دانید چه می‎خواهید بشنوید. این بهترین نوع خلوص در سخنرانی است که هیچ نقشه و تدبیر نداریم و منتظر رزق الهی هستیم.

۞     عمل خالص بیشترین تأثیر را در رشد و تقرّب انسان به خدا و اولیائش دارد. در این جلسات که بیش از چهل سال است ادامه دارد، نه شما که شنونده‎اید، هر هفته که به جلسه می‎آیید، می‎دانید چه مطلبی خواهید شنید و نه من که گوینده‎ام می‎دانم چه خواهم گفت. آیا خالص‎تر از این عملی سراغ دارید؟ اگر به شما بگویند این همه وقت که به جلسه رفته‎اید، چه مطلب علمی ‎یاد گرفته‎اید، یک کلمه هم ندارید بگویید؛ چون در این جلسه جان می‎دهند نه نان و بدون اینکه متوجّه باشید، به تدریج جانتان را می‎دهید و می‎میرید. اگر به شما بگویند پس برای چه به این جلسه می‎روید، می‎گویید به خاطر کسی که به او محبّت داریم. اگر از من هم بپرسند آیا این حرف‎هایی که می‎زنی همه را می‎فهمند و می‎گیرند؟ می‎گویم نه و اگر بگویند پس چرا به جلسه می‎روی، من هم می‎گویم به خاطر محبّتی که به افراد جلسه دارم. محبّت عمل خالص ایجاد می‎کند.

۞     در این جلسات که نه شنونده برای شنیدن حرف مشخّصی به جلسه می‎آید و نه گوینده قبل از شروع سخن می‎داند چه خواهد گفت، هر چه گیر شنونده آمد، خدا داده است. اینجا فقط دست قدرت خدا کار می‎کند. بوی عمل خالص اینجا پیدا شد. خود عمل خالص وقتی است که در چنین فضایی خود فرد هم هشیار باشد و متوجّه این حقیقت باشد.

۞            از مجلس ذکر خدا و اهل بیت علیهم السّلام هیچ‎گاه قصد رفتن نکنید. وقتی وارد شدید، طوری باشید که تا قیامت همانجا خواهید بود. اگر هم بیرون می‎آیید، بدون قصد بروید.

۞     وقتی به جلسه‎ای رفتی که در آن یاد خداست، قصد کن که همیشه با آنها هستی و خیالات و کارهای دیگرت را کنار بگذار. وقتی هم خواستی از آن جلسه بروی، بدون قصد رفتن برو. هیچ‎وقت قصد رفتن نکن. کسی که بدون قصد رفتن برود، مثل این است که نرفته است، یعنی طوری برو که دلت همیشه در آنجا باشد.

۞     بهتر است شیعه در مجلس ذکر خدا و اهل بیت علیهم السّلام با غسل و وضو وارد شود و پیش از ورود مقداری استغفار کند و صلوات بفرستد و با توجّه پا به درون مجلس بگذارد؛ همانند حرم ائمّه علیهم السّلام که با اذن دخول وارد می‎شود. این مجالس هم حرم اهل بیت علیهم السّلام است.

۞     قبلاً بسیاری از صحبت‎هایی را که می‎کردم و جنس‎هایی را که می‎فروختم، همین که به منزل می‎رسیدم، به نزد خودم برمی‎گشت و من سر جای خودش می‎گذاشتم؛ امّا این اواخر، چیزی بر نمی‎گردد.

۞     مجلس‎های روی زمین چهار دسته‎اند؛ در یک دسته از مجالس، گوینده هوشیار است و استفاده می‎کند، ولی شنونده‎ها هوشیار نیستند و استفاده نمی‎کنند. در دسته‎ی دیگر، شنونده‎ها هوشیارند و استفاده می‎کنند، ولی گوینده هوشیار نیست و استفاده نمی‎کند. این دو دسته مجلس مباحند. در دسته‎ی سوم هم گوینده و هم شنونده‎ها هوشیارند و استفاده می‎کنند. این مجلس مال داناها و اهل حزم است. دسته‌ی چهارم مجلسی است که در آن هیچ کدام هوشیار نیستند و هر دو ضرر می‎کنند. این مجلس نبودنش بهتر است.

۞     در مجالس اگر گوینده با صدق و خلوص سخن بگوید یا شنونده با صدق و خلوص گوش بدهد، در آن مجلس خیری هست. اگر هر دو آنها با صدق و خلوص باشند که نُورٌ عَلی نُور می‎شود. اگر شنونده با صدق و خلوص گوش بدهد، ولو گوینده با حقیقت نباشد، خدا قادر است آنچه را شنونده برای رشد و کمال به آن نیازمند است، از زبان همان گوینده به او برساند.

۞     همین صحبت‎هایی که الآن در جلسه‎ی شما گفته می‎شود، هر جای عالم رفقای شما باشند و دور هم نشسته باشند، الآن دارند همین صحبت‎ها را می‎کنند.

۞     این جلسات پر از ملائکه است. اگر در جلسه کسی سرفه یا دهان‌‌درّه بکند، مجلس به هم می‎خورد و باید گوینده و شنونده‎ها صبر کنند تا دوباره منظّم شود، آن‎وقت صحبت را از سر بگیرند.