۞     مهندس ما (مرحوم سیّد جلال تناوش) انسان بزرگی بود. هر چه رفیق خوب بود، در نجف قدم زد و همه را ملاقات کرد. در صله‌ی رحم هیچ ‎کس را ندیدم از او موفّق‎تر باشد. حقّ هر کس را درست ادا می‎کرد و خیرش به همه می‎رسید. اوایل انقلاب پنج سال از کارش کنار بود و در خانه نشسته بود و با زنش (دختر مرحوم آیت‎الله انصاری همدانی) خوراکشان نان و پنیر بود و می‎گفت می‎خواهم ببینم خدا با من چه کار دارد که مرا در خانه نشانده است. مرحوم پدرش (سیّد محمّدرضا تناوش) تعریف می‎کرد وقتی به دنیا آمد، او را به زیر آسمان بردم و اذان و اقامه به گوشش خواندم و به خدا عرض کردم خدایا این را علیی کن. در دوران جوانی‌اش بیست سال در خارج از کشور بود؛ اوایل هندوستان، بعد هم آمریکا. در این دوران نه نمازی و نه قرآنی. امّا وقتی بازگشت، به پای منبر آقاسیّد محمّدحسین (حسینی تهرانی) در مسجد قائم کشیده شد و از آنجا با مرحوم حاج‎آقا عبدالحسین معین شیرازی آشنا شد و با ایشان خدمت مرحوم آیت‎الله انصاری همدانی رسید و داماد ایشان شد و به کمال رسید. دیدم حضرت علی علیه السّلام کار خودش را کرد و دعای پدر در حقّ او مستجاب شد. با اینکه وقتی به ایران آمد، در رشته‎ی مهندسی نسّاجی جزء یکی دو نفر اوّل کشور بود و او را برای استادی به دانشگاه (پلی‌‌تکنیک) بردند و خیلی از مقامات بالای دستگاه آن روز می‎خواستند او را به طرف خود بکشانند، ولی او راه دیگری را انتخاب کرد و تا پایان ادامه داد. هنگامی‎ هم که از دنیا رفت، از ثروت ظاهری هیچ نداشت.

۞     مرحوم مولوی که اخیراً در مشهد از دنیا رفت، دوست اهل بیت علیهم السّلام بود و در اطراف خودش محبّ اهل بیت علیهم السّلام و محبّ حضرت رضا علیه السّلام درست می‎کرد. جوانی‎هایش مشهور بود که خدمت حضرت ولیِّ عصر عجّل‌الله‌‌تعالی‌‌فرجه رسیده است. البته خودش انکار می‎کرد. در نجف که بود، در شهر نمی‎ماند و بیرون شهر قدم می‎زد. فقط وقتی خبردار می‎شد با رفقا جلسه داریم، به جلسه می‎آمد و با رفقا چایی می‎خورد و کمی ‎می‎نشست. این سال‎های اخیر که در مشهد مجاور حضرت رضا علیه السّلام بود، هر روز صبح خدمت حضرت می‎رسید و حالات خاصّی داشت. از در صحن، کفش‎ها را بیرون می‎آورد و پای برهنه داخل می‎شد. در یکی از صحن‎ها حجره‎ای بود که مقبره‎ی چند نفر بود. صاحب آن، کلید حجره را در اختیار ایشان قرار داده بود و یکی دو ساعتی هر روز در آن حجره به دعا و زیارت و کارهایش مشغول بود. خانه‎ی خود را هم که اطراف صحن بود، بیت‎الاحزان یعنی خانه‎ی حضرت زهرا علیها السّلام کرده بود و بعد از حرم به آنجا می‎رفت و اشخاصی که با ایشان کار داشتند یا حاجتی داشتند یا می‎خواستند ایشان را ببینند، به آنجا می‎رفتند. حتّی وقتی ایشان هم نبودند، کسانی که حاجتی داشتند، می‎رفتند چند دقیقه آنجا می‎نشستند و حاجت خود را می‎گرفتند. شخص با برکت و قشنگی بود.

۞     خداوند من را در روی زمین سپر بلای دوستان اهل بیت علیهم السّلام قرار داده است؛ همان‎طور که در روز عاشورا دو نفر از دوستان حضرت اباعبدالله علیه السّلام خود را در برابر تیرهای دشمن سپر حضرت قرار دادند تا ایشان بتوانند نماز بخوانند.

۞     یکی از اولیای خدا که اخیراً مرحوم شد، همان کسی بود که بارها بدون اینکه نام او را ببرم، در صحبت‎ها اشاره کرده بودم که شخصی هست که او را از خود بزرگ‌تر می‎دانم. البته او مخفی بود و هیچ‎ کس را ندیدم، حتّی نزدیکانش و آنهایی که گمان می‎کنند او را شناخته‎اند، که او را آن‌چنان که بود، شناخته باشند. او از همان آغاز دوران کودکی مرده بود و با موت زندگی می‎کرد و یک سر سوزن چشم به این دنیا باز نکرد. در همان کودکی چند وقت در دولاب به مدرسه رفت، ولی دل به آن نداد و مدرسه را رها کرد. پدر و مادرش او را به این خاطر مذمّت کردند. بعد برای دروس طلبگی به مدرسه‎ی برهان و به قم رفت؛ امّا آنجا هم دوام نیاورد و به دولاب برگشت. به من گفت:  دیدم هر جا درس می‎روم، استاد پس و پیش می‎گوید و اگر از خود استادها امتحان کنم، نمی‎توانند درست پاسخ دهند . به کسب و کاری هم جذب نشد. در نتیجه پدر و مادرش که دیدند نه درس می‎خواند و نه به کسب و کاری دل می‎دهد، به او گفتند از خانه‎ی ما برو بیرون. او در شرایطی که بچّه‎ای بود که هنوز بالغ نشده بود، به خاطر عزّت نفس و بزرگی‌اش از خانه بیرون آمد و توی کوچه ماند و دو شب در مسجد دولاب خوابید. شب سوم به منزل ما در سرآسیاب دولاب آمد که الآن مکتب‎الزّهرا در جای آن ساخته شده است.

در همان کودکی در مجالس وعظ و روضه می‎گشت. چهل پنجاه نفر از بچّه‎ها هم همراهش بودند. ته مجالس می‎نشست و در درون خودش مشغول بود. وسط مجلس یک‌باره از جا بلند می‎شد و همه‎ی بچّه‎ها هم با او بلند می‎شدند و از مجلس بیرون می‎رفتند. با این کارش می‎گفت مجلس از این به بعد دیگر به درد نمی‎خورد.

من حدود ده سال از او بزرگ‌تر بودم. وقتی پنج ساله بود، یک روز ساعت نه یا ده صبح که در کوچه‎های دولاب قدم می‎زدم از شیشه‌ی پنجره‎ی مسجدی دیدم با پنجاه نفر پسر بچّه و دختر بچّه‎های هم سنّ و کوچک‌تر از خودش به مسجد رفته‌اند و او امام جماعت شده است و دارند نماز جماعت می‎خوانند. دیدم چه منظره‎ی قشنگی است، به این خاطر رد نشدم. بیرون مسجد قدم می‎زدم و از شیشه آنها را نگاه می‎کردم تا اینکه نمازشان تمام شد و با هم از مسجد بیرون آمدند. او که متوجّه من شد، نگاه تندی به من کرد، یعنی چرا ایستاده‎ای و تفتیش می‎کنی؟ آیا مرا کوچک می‎شمری؟ من با وجود اینکه ده سال از او بزرگ‌تر بودم، ولی در اثر آن نگاه خیلی از او خجالت کشیدم.

از همان طفولیت بزرگ بود. به من می‎گفت: یکی دو ساله بودم که هر وقت برادر بزرگ‌ترم می‎خواست برای روضه به منزل شما بیاید، گریه می‎کردم که مرا هم به خانه‌ی شما بیاورد و وقتی به منزل شما می‎آمدیم، در حالی که در بغل برادرم بودم، تمام حواسم به شما بود و فقط به شما نگاه می‎کردم. امّا حواس شما به دیگران بود. حرف او مرا پیر کرد. دیدم اولیای خدا از همان طفولیت به دوستانشان نظر دارند و دیدم او از من بالاتر است و با نور ولایت بیشتر از من ربط دارد. اصلاً دو مؤمن که به هم می‎رسند، هر کدام محبّتش به دیگری بیشتر است، ایمانش افضل است. از همین جا هم می‎شود فهمید که محبّت ائمّه علیهم السّلام به ما بیشتر از محبّت ما به آنهاست. پانزده ساله بود که روزی به خانه‌ی ما آمد و در نقطه‎ای از اتاق نشست و به پشتی تکیه داد، من هم مشغول پذیرایی از او بودم. وقتی خواست برود، به من فرمود: هر وقت که غم دنیا شما را گرفت، همین ‎جایی بنشین که من نشستم، سبک می‎شوی. او در کمال و معرفت، هَلوع و سیری‌ناپذیر بود.

۞     در نقطه‎ای نزدیکی پلدختر، روستایی است که در آن قبّه‎ای ساخته شده است که زیر آن دو قبر وجود دارد. یکی از قبرها متعلّق به سیدی است که عالم و امام جماعت آن ده بوده است و دیگری متعلّق به یکی از اهالی روستاست. داستان این دو قبر این است که سال‎ها قبل، در یکی از روزهای ماه مبارک رمضان، آن روستایی امام جماعت ده را برای افطار به منزلش دعوت می‎کند و امام جماعت هم می‎پذیرد. هنگام مغرب امام جماعت برای افطار به خانه‎ی آن روستایی می‎رود، ولی هنوز او به منزل نیامده بود. اهل خانه از او استقبال می‎کنند و پس از اذان از او می‎پرسند افطاری بیاوریم یا اوّل نمازتان را می‎خوانید؟ میهمان می‎گوید نماز را اوّل می‎خوانم تا میزبانمان از راه برسد و همراه با او افطار کنیم و مشغول نماز می‎شود. اهل خانه در اطاق مشغول آماده کردن سفره‎ی افطار می‎شوند و شاهد نماز خواندن وی هم بودند. بعد از اینکه نماز او تمام می‎شود، به وی می‎گویند شما که نماز می‎خواندید، چطور صدای حیوانات ده و صدای رودخانه و امثال آن همچنان می‎آمد؟ میهمان می‎پرسد مگر قرار بود نیاید؟ اهل خانه می‎گویند ولی آقای ما هر وقت به نماز می‎ایستد، همه‎ی این صداها خاموش می‎شود. میهمان خیلی تعجّب می‎کند، ولی به روی خود نمی‎آورد تا اینکه میزبان به منزل می‎رسد و از میهمان می‎پرسد افطار کنیم یا من هم نمازم را بخوانم؟ میهمان می‎گوید اوّل شما نمازتان را بخوانید. وقتی آن روستایی به نماز می‎ایستد، عالِم ده با تعجّب متوجّه می‎شود همه‎ی صداهای ده خاموش شد و یک سکوت عمیق حاکم شد. از اینجا به مرتبه‎ی بلند معنوی آن روستایی به ظاهر ساده پی می‎برد و وصیت می‎کند هر وقت من از دنیا رفتم، جسدم را کنار قبر این روستایی دفن کنید و اکنون این دو نفر در کنار هم به خاک سپرده شده‎اند.