۞     موضع نظر حق‎تعالی قلب و نیّت و توجّه شماست. اگر توجّه قلبی و اقبال شما بیشتر به اوست و بیشتر قلب شما را محبّت حق‌تعالی گرفته است، شما طالب خدایید. کفّه‎ی ترازوی هر طرف سنگین شد، تا آخر پایین می‎رود. اگر بیشتر توجّه قلبی شما به دنیاست، شما اهل دنیایید. داشتن یا نداشتن دنیا هیچ مهم نیست، علاقه و توجّه و دلبستگی به دنیا خیلی مذموم است. لذا توجّه به دنیا، دنیاست. اَللّهُمَّ لا تَجعَلِ الدُّنیا اَکبَرَ هَمِّنا وَ لا مَبلَغَ عِلمِنَا: خدایا دنیا را هدف و همّ بزرگ‌تر ما و نهایت و اوج دانش ما قرار نده.

۞     پیامبر اکرم صلّی الله علیه و آله و سلّم فرمود: نِیّةُ المُؤمِنِ خَیرٌ مِن عَمَلِهِ: نیّت مؤمن از عملش بهتر است. خود عبد شریف‌تر از عبادت است.

۞     نیّت شرط است؛ کفش جفت کردن و بالاترین کارها یکی است. ارزش کاری بالاتر است که از نیّت خالص‎تر و صادقانه‎تری برخاسته باشد.

۞     با دل و نیّت کار کن. دلت را تمیز کن و نیّتت را اصلاح و خالص کن. یک شب خوبان خدا را با نیّت به خانه‎ی دلت مهمان کن. اوایل با خیال و خواب و مکاشفه راه می‎رویم و آخر کار از معاینه و یقین سر در می‎آوریم.

۞     وقتی عمل‎ها خیلی خالص شد، دیگر هیچ مَلَکی نمی‎تواند اجر و ارزش آن را بنویسد و جَفَّ القَلَمُ (قلم خشک شد) می‎شود. ان‎شاءالله خدا همه را به آن منزل برساند.

۞     یک شب حضرت صادق علیه السّلام در سنّ شش سالگی همراه پدرشان امام باقر علیه السّلام در مسجدالحرام بودند. هنگامی‎ که امام باقر علیه السّلام خواستند به منزل بازگردند، حضرت صادق علیه السّلام از پدر اجازه خواستند که تا صبح در مسجد بمانند. حضرت باقر علیه السّلام هم موافقت نمودند. صبح فردا که امام باقر علیه السّلام به مسجدالحرام بازگشتند، مشاهده نمودند حضرت صادق علیه السّلام چشم‎هایشان فرو رفته و دماغشان باریک شده و تیغ کشیده است، متوجّه شدند که حضرت صادق علیه السّلام تا صبح بیدار مانده و یک بند عبادت کرده نماز خوانده‎اند. لذا به حضرت فرمودند: عزیزم چرا این‌قدر به خودت فشار آورده‌ای و خودت را اذیت کرده‎ای؟ گاهی خداوند به عمل کم و کوچک، جزای بزرگ و زیاد می‎دهد. یعنی به عمل کوچک با خلوص نیّت، جزای بزرگ داده می‎شود، پس لازم نیست با اعمال زیاد خود را به مشقّت افکند، بلکه باید به خالص کردن نیّت همّت گمارد. خلوص یعنی عبادت و طاعت بدون انتظار مزد و پاداش. شخص دارای خلوص، حتّی می‎خواهد از عبادتش لذّت هم نبرد که لذّت عبادت انگیزه‎ی عمل او قرار نگیرد. شخص باحیا فعل به جا می‎آورد، ولی به فعلش نگاه نمی‎کند و فعلش را نمی‎بیند.

۞     هر وقت خواستی کار خوبی بکنی و راه‎بندان شد و ممکن نشد آن را انجام دهی، نیّتت را رسیدگی کن. شاید صدمه‎ای خورده است و صرفاً برای خدا نیست و الاّ اگر با صاحبخانه کار داشته باشی، بر عهده‎ی اوست که موانع را از جلوی راهت برطرف کند.

۞     دوست اهل بیت علیهم السّلام با دل و نیّت کار می‎کند. چون به همه‎ی کارهای خوبی که در عالم انجام می‎شود، رغبت دارد و رضاست، لذا در همه‎ی آنها شریک است و سهم می‎برد.

۞     با نیّت خود می‎توانید در همه‎ی کارهای خیری که در عالم انجام می‎شود، شریک شوید. الرّاضی بِفِعلِ قَومٍ کَالدّاخِلِ فِیهِ مَعَهُم: کسی که به کار قومی‎ راضی باشد، همچون کسی است که با آنها در آن کار وارد شده باشد.

۞     وقتی برادر مؤمنت عبادت می‎کند، مثل این است که تو عبادت کرده‎ای و ثواب آن به تو هم می‎رسد. کسی که به فعل قومی ‎راضی باشد، در آن شریک است. الرّاضی بِفِعلِ قَومٍ کَالدّاخِلِ فِیهِ مَعَهُم: کسی که به عمل گروهی‎ راضی باشد، مانند کسی است که در انجام آن کار با آنها همراه بوده است.

۞     همیشه سعی کنید خیرخواه دیگران باشید و برای بندگان خدا چیز خوب بخواهید. مؤمن می‎تواند با دل خود به اهل آسمان‎ها و زمین خیر برساند؛ با نیّت خوب، با دعا کردن. مثلاً در روایت آمده است: کسی که صلوات بر محمّد و آل محمّد علیهم السّلام می‎فرستد، خیرش به همه‎ی موجودات عالم می‎رسد.

۞            مواظب باش هر جا که می‎روی، طالب خیر باشی، چون در آن صورت خداوند آنچه را طالبش هستی، از در و دیوار بر تو می‎بارد.

۞     اوایل راه سالک با فکر و خیال و خواب حرکت می‎کند. مثلاً وقتی در خانه‎تان بر سر سفره می‎نشینید، به اهل خانه خیلی توجّه نداشته باشید و در نظر بگیرید که چند تن از اهل بیت عصمت و طهارت علیهم السّلام را مهمان کرده‎اید. با این نیّت سفره پهن کنید و غذا تهیّه کنید و از خانواده‎تان پذیرایی کنید. چند بار که تکرار کردید، خواهید دید که این نیّت شریف چه آثار مبارکی بر شما و خانواده‎تان خواهد گذاشت. زن خانه هم با همین نیّت غذا بپزد و خانه را جارو کند.

۞     خانواده‎ات هر چند نفر هستند، به آنها نگاه نکن و به نیّت همان تعداد از ائمّه علیهم السّلام از آنها پذیرایی کن. چند وقت که این کار را ادامه دادی، ببین چه می‎شود.

۞            با قلبت و با دلت کار کن، همه‎ی سرمایه و نقدینه‎ی تو این است.

۞     با نیّت کار کن. مثلاً در حمّام خودت را به این نیّت بشوی که داری نفست را از صفات رذیله و از هوی و هوس و آرزوهای دور و دراز می‎شویی. سرت را به این نیّت اصلاح کن که داری گناهان و خیالات باطل را از وجودت قیچی می‎کنی. سرت را به نیّت شانه کردن سر یک یتیم شانه کن. خانه را که جارو می‎زنی و لباس‎ها را که می‎شویی، به نیّت بیرون ریختن دشمنان اهل بیت علیهم السّلام از زندگی و وجودت انجام بده. چند وقت که با نیّت کار کردی، آن‌وقت ببین که نور همه‎ی فضای زندگی‌ات را پر می‎کند و راه سیرت باز می‎شود.

۞     اگر با نیّت و توجّه هفتاد بار به محاسن خود شانه بزنی، همه‎ی صفات رذلیه‎ات پاک می‎شود. اقلاً هر سه ماه یک بار با این نیّت ریش‎هایت را شانه کن و سنگ تمام بگذار.

۞     در اواخر کار مرحوم نوّاب صفوی و یارانش که دولت در پی دستگیری آنها بود، سه شب نوّاب و خلیل طهماسبی و سیّد عبدالحسین و سیّد محمّد واحدی در خانه‎ی ما در دولاب مخفی بودند و دستگاه با همه‎ی توانش نمی‎توانست آنها را پیدا کند. دو شب اوّل را خودشان آمدند، ولی شب سوم را من نیّت کردم خودم مهمانشان کنم. لذا سر راه گوشت گرفتم و به منزل آمدم و گفتم به سیخ بکشند و منقل را هم آتش کنند و بدهند بالا تا برای مهمان‎هایم کباب درست کنم. ابتدا که وارد اتاق شدم، نوّاب و همراهانش قصد داشتند به جای دیگری بروند، ولی وقتی فهمیدند من علاقمندم شب را مهمان من باشند، نواب به بقیه گفت حالا که حاج‎آقا نظرشان این است، ما هم می‎مانیم. من با نیّت اینکه چهار نفر از اصحاب ائمّه علیهم السّلام مهمان من هستند، سرم را پایین انداخته بودم و مشغول آماده کردن سفره و غذا بودم و با خود می‎گفتم که اینها اصحاب امام حسین علیه السّلام و مثل زهیر و بُریرند که امشب مهمان من شده‎اند. نوّاب و رفقایش اسلحه‎هایشان را تمیز و آماده می‎کردند و مواظب هم بودند که سر و صدای سلاح‎ها من را اذیت نکند و با یگدیگر می‎گفتند این چیست که آدم در رختخواب بمیرد؟ خوب است آدم تَرَق تَرَق کشته شود. من هم به آنها گفتم شما دنبال این هستید که سه چهار نفر را بکشید، ولی من در پی این هستم که یک نفر زنده باقی نماند و همه بمیرند تا کسی نماند که در برابر جلوه‎ی خدا خودنمایی کند. نیمه‎های شب، زیر باران، نوّاب و رفقایش رفتند. یکی دو روز بعد وقتی که من در منزل نبودم، دو کامیون مأمور نظامی ‎به خانه‎ی ما ریختند و خانه را محاصره و تفتیش کردند. مادرم از سرهنگی که فرمانده‎ی آنها بود، پرسیده بود چرا به خانه‌ی ما ریخته‎اید؟ سرهنگ در حالی که دست‎هایش می‎لرزید، گفته بود دنبال دزد می‎گردیم. مادرم هم به او گفته بود شما فکر می‎کنید در خانه‎ای که من و این دخترانم هستیم، من دزد راه می‎دهم؟ بعد از اینکه چیزی پیدا نکردند، مأموران برگشتند. غرض اینکه با نیّت، کارهای بزرگ می‎توان کرد. با نیّت در همه‎ی کارهای خیری که از اوّل خلقت تا انقراض عالم و در تمام عالم انجام شده و می‎شود، می‎توان شریک شد.

۞     حضرت امیر علیه السّلام شب‎ها با دل و جان و نیّتش در آسمان چهارم بین همه‎ی مخلوقات رزق تقسیم می‎کرد و با بدنش هم نان و خرما به دوش می‎گرفت و به در خانه‎ی نیازمندان می‎برد و تقسیم می‎کرد. تو هم دو کاره باش؛ هم با نیّتت کار کن و هم با بدنت.

۞            نیّت مثل نی، توخالی است. اگر نیّت خالص و خوب شود، خدا در آن می‎دمد.

۞     خلوص که آمد، نیّت را منتفی می‎کند. عمل خالص کاری است که انجام دهنده‎ی آن در پی غرض و نیّتی از طریق انجام آن عمل نباشد.

۞     آنچه از خدا سر زده، بی‎غرض سر زده است. خدا نه محتاج بود که برای رفع احتیاجش کاری بکند و نه ترسیده بود که برای در امان ماندن خود دست به کاری بزند. در بین آدمیان هم از دو گروه فعل بی‎غرض سر می‎زند، یکی دیوانه‎ها و یکی هم اشخاص دانا و کامل.