۞     از نظر قضائی، شهادت کسی پذیرفته است که شخصاً مشاهده کرده باشد. اگر کسی بگوید من شنیدم که فردی فلان کار را انجام داد، شهادتش را نمی‎پذیرند. حضرت امیر علیه السّلام فرمود: فاصله‎ی بین حقّ و باطل چهار انگشت است، یعنی فاصله‎ی بین چشم و گوش؛ بین دیدم و شنیدم. در شهادت‎هایی هم که در اذان و اقامه و تشهّد نماز می‎دهیم، شهادتی ارزش دارد که مبتنی بر مشاهده و دیدن باشد.

۞            ملاقات مهم‎تر از مقدّمات مهمانی ‌رفتن است. نماز و روزه و دیگر عبادات مقدّمه‎اند و ملاقات خدا بالاتر از آنهاست.

۞            جزای عمل، ملاقات و دیدار است. آخرت یوم‌‌الجزاست.

۞            تمام صندوق دخلت، آمادگی‌ات برای ملاقات خداست. عبادتت، زهدت، همه‎ی اعمال صالحت، مزدش همین است.

۞            لذّت لحظه‎ی ملاقات، همه‎ی سختی‎های راه را از یاد می‎برد.

۞     اویس قرنی گفت: اُعبُد اللهَ کَاَنَّکَ تَراهُ فَاِن لَم ‌‌تَکُن تَراهُ فَاِنَّهُ یَراکَ: وقتی عبادت می‎کنید، کاری کنید که خدا را ببینید و اگر نتوانستید، به گونه‎ای باشید که احساس کنید خدا شما را می‎بیند.

۞            در معارف الهی و حقایق معنوی، خوردن از شنیدن، و دیدن از خوردن بالاتر است.

۞     تا قابلیت نباشد، خوبان وقتی به ما نگاه می‎کنند، کاری می‎کنند که ما آنها را نبینیم؛ وقتی خوابیم یا غافلیم، به ما نظر می‎کنند. با این نگاه‎ها ما ساخته می‎شویم. وقتی ساخته شدیم، آن ‎وقت ما هم نگاهشان می‎کنیم و نگاه به نگاه می‎افتد و شهید می‎شویم.

۞     حضرت صادق علیه السّلام به شخصی که منکر خدا بود، فرمود: آیا تا به حال پیش آمده است به کشتی سوار شوی و کشتی غرق شود و تو برای غرق نشدن، دستت را به یک تخته چوب که بر روی آب است بگیری و بادی بوزد و همان تخته چوب را هم از دستت بگیرد؟ عرض کرد: بلی. حضرت فرمود: در آن لحظه امیدت به چه کسی بود که تو را نجات دهد؟ همان خداست. وقتی از همه جا مأیوس شدی و چشمت را بستی، آنجا خدا را می‎بینی.

۞     شخصی به حضرت صادق علیه السّلام عرض کرد: سَیِّدی عَرِّفنى نَفسَکَ: آقای من، خودت را به من بشناسان. حضرت به اصحاب فرمودند او را به درون دریا بیندازید و کمی‎ که در آب غوطه خورد، فرمودند او را بیرون بیاورید. وقتی او را بیرون کشیدند، دوباره حرف اوّلش را تکرار کرد. مجدّداً حضرت فرمودند او را به درون آب بیندازید. این ماجرا سه بار تکرار شد، لکن نوبت سوم که او را از آب گرفتند، به گوشه‎ای رفت و ساکت نشست. علّت سکوت و آرام گرفتنش را از او پرسیدند، گفت: بار آخر که مرا به آب انداختند، نزدیک بود غرق شوم و آخرین دفعه‎ای که توانستم سرم را از آب بیرون بیاورم، دیدم در همه‎ی دنیا غیر از حضرت صادق علیه السّلام هیچ‎ کس نیست. لذا وقتی من را به دستور حضرت از آب گرفتند و بیرون آوردند، چون به خواسته‎ام رسیده بودم، آرام گرفتم و سکوت اختیار کردم.

۞            خودت یکی هستی، یکی را هم باید ببینی. آن یکی حجّت خداست؛ حقیقت انسان است.