۞            وعده‎های الهی را هر وقت نقد گرفتی، عین موعد است و معاد است.

۞            همه چیز به خواستن و نخواستن شما منوط است. اگر خوب تحویل بگیرید، ظهور و قیامت هم نقد است.

۞     انسان با دعوت‌نامه‎هایی که به دستش می‎رسد، دو نحو برخورد می‎کند. یک بار دعوت‌نامه‎ای از کسی به دستش می‎رسد که دوستش دارد و مثلاً او را دعوت کرده است که در مجلس عروسی فرزندش شرکت کند که هفته‎ی آینده برگزار می‎شود. در این‎گونه موارد چون دعوت کننده را دوست دارد، کارت دعوت را با اشتیاق می‎گیرد و در جیبش می‎گذارد و بدون اینکه به تاریخ عروسی که در کارت نوشته شده نگاه کند، بلافاصله لباس می‎پوشد و راه می‎افتد و به منزل آن دوست می‎رود. آنها هم گرچه به او می‎گویند شما را برای یک هفته‎ی بعد دعوت کرده بودیم؛ امّا در عین حال او را به منزل وارد می‎کنند و تا روز عروسی از او پذیرایی می‎کنند. نحوه‎‎ی دیگر وقتی است که دعوت‌نامه از کسی به دستش رسیده است که به او علاقه‎ای ندارد. در این مورد بدون اینکه دعوت‌نامه را بخواند، آن را روی طاقچه می‎اندازد و در مجلس عروسی هم شرکت نمی‎کند و یک سال بعد که عروس و داماد بچّه‎دار می‎شوند و او را برای ولیمه‎ی بچّه‎ی خود به مهمانی دعوت می‎کنند، تازه یادش می‎افتد که در مجلس عروسی آنها که دعوت شده بود، شرکت نکرده است. خداوند هم بندگانش را به میهمانی دعوت کرده است. اهل آخرت که خدا را دوست دارند، تا دعوت خدا به دستشان می‎رسد مبنی بر اینکه شما در آخرت مهمان ما هستید، بدون اینکه نگاه کنند که خداوند فرموده در آخرت مهمان ما هستید، بلافاصله آماده می‎شوند و راه می‎افتند و به در خانه‎ی خدا می‎روند، خدا هم آنها را از در خانه‎اش برنمی‎گرداند و پذیرای آنها خواهد بود. امّا اهل دنیا که چندان محبّتی به خدا ندارند، با دعوت او با بی‎اعتنایی مواجه می‎شوند.

۞            فرد بزرگ وعده‎اش عین موعود است. اینکه گفته‎اند فردا، برای این است که فردا فهم ما باز می‎شود و آنچه را بود، می‎فهمیم.

۞     راه خدا همه‎اش نقد است. هر شیرین‎کاری که داری، در راه خدا بزن. خدا هیچ وعده‎ی نسیه نداده است. اینکه گفته‎اند فردای قیامت، برای این است که فردا چشم ما باز می‎شود و آنچه را بوده، خواهیم دید.

۞     مزد از عمل جدا نیست. جزا نفس عمل است. هر کار خوبی که می‎کنی، همان را مزدت بدان. اینکه گفته‎اند فردای قیامت مزد می‎دهند، معنایش این است که وقتی قامتت رشید شد و فهمت باز شد، مزدت را خواهی دید.

۞     حاج ملاّ آقاجان می‎گفت: اِتَّجِر نَقد بِنَقدٍ یا اَخی: ای برادر با خدا نقد به نقد معامله کن. چه چیز ارزشمند‎تر از خود نماز که به عنوان پاداش نماز بطلبیم؟ وعده‎ی شخص بزرگ عین موعد است. حضرت امیر علیه السّلام فرمود: وَعدُ الکَریمِ نَقدٌ وَ تَعجیلٌ: وعده‎ی شخص کریم نقد و فوری است. خدا هیچ وعده‎ی نسیه نداده است، نسیه بودنش ناشی از غفلت ماست.

۞            نفسِ عمل را جزا بدان. چه پاداشی بزرگ‌تر از خود نماز و عبادات و اعمال صالحه؟

۞     روزی شیخ محمّدتقی بافقی یزدی در مسجد دولاب آماده‎ی گفتن تکبیرة‎الاحرام نماز جماعت بود که زنی از در مقابل او وارد مسجد شد تا به شیخ اقتدا کند. در حالی که از جلوی شیخ می‎گذشت، او را دعا کرد و به ‎آرامی ‎به او گفت: خدا عاقبتت را به خیر کند. شیخ هم گفت: چه عاقبت به خیری از این بهتر؟ الله‌‌اکبر و وارد نماز شد.

۞     نقد بفروش و نقد بخر. مؤمن هر وقت نور خوبان را می‎بیند، صلوات می‎فرستد، هر وقت هم خوبان او را نگاه می‎کنند، بی‎اختیار صلوات می‎فرستد.

۞     ایمان ده مرتبه دارد. هر مرتبه‎ی ایمان، فجر کاذب و فجر صادق و بین‎الطّلوعین (که خود ده حالت مختلف دارد) و نیمروز و ظهر و عصر دارد. خداوند می‎پرسد: اَ لَیسَ الصُّبحُ بِقَریبٍ: آیا صبح نزدیک نیست؟ سؤال شخص بزرگ معنی‎دار است. یعنی خوب چشمت را باز کن، صبح که شده هیچ، ظهر هم شده است.

۞     یک بار که مشهد مشرّف بودیم، برای دیدن آقای میلانی به منزل ایشان رفتیم و آقای میلانی به خاطر مراجعات زیادی که به علت مرجعیت داشت، مدّتی نتوانست به اطاقی که ما بودیم بیاید. بعد که برای دیدن ما آمد، این حدیث را خواند که: مَن أَصبَحَ عَلَی الدُّنیا حَزیناً فَقَد أَصبَحَ عَلَی اللهِ ساخِطاً: هر کس از وضعیت دنیوی خود محزون باشد، بر خدا غضبناک است. در همان مجلس از من پرسید: آقاحاجی تا کی مشهد خواهید بود؟ گفتم برای فردا بلیط بازگشت گرفته‎ایم. گفت: پس‌‌فردا روز مبعث است، چرا یک روز بیشتر نمی‎مانید. به ایشان گفتم: هَذا یَومُ البَعثِ وَلکِنَّکُم کُنتُم لا تَعلَمُونَ: روز بعث، همین امروز است ولکن شما به آن علم ندارید. آقای میلانی با همان لهجه‎ی ترکی در مقام ابراز شگفتی گفت: ها، ها، ها، ها!

۞     قیامت جایی است که انسان هیچ چیز ندارد و مالکیت منحصراً از آن خداست. شما را به خدا الآن ما چه داریم و غیر خدا مالکی هست؟ اگر این را دیدی، خواهی فهمید که قیامت همین الآن است و تو نمی‎دانستی. قبل از اینکه ما را خلق کنند، قیامت برپا بوده است. اگر دیدی که قیامت الآن است، پس سجن دنیا و عالم برزخ و قبر هم دیگر نخواهد بود.

۞            محبّت و ولایت نقد است. مؤمن از همینجا در بهشت خود نشسته است.

۞     فَالّذینَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصّالِحاتِ فى جَنّاتِ النَّعیمِ: یعنی کسانی که ایمان آوردند و کارهای شایسته کردند، همین الآن در جنّات نعیم هستند. اِنَّ جَهَنَّمَ لَمُحیطَةٌ بِالکافِرینَ. یعنی همین الآن جهنّم به کافران احاطه دارد. وعده‎ی خوبان عین موعد است؛ وعده‎ی نسیه نداده‎اند، همه‎اش نقد است. اینکه گفته‎اند فردای قیامت، برای این است که فردا چشم و فهم ما باز می‎شود و آنچه را بوده است، می‎بینیم و می‎فهمیم. لِمَن المُلکُ الیَومَ؟ واقعاً ملک امروز از آن کیست؟ جز خدا؟ پس ِللهِ الواحِدِ القَهّارِ. کجای این نسیه است؟

۞            معرفت سبب نجات انسان است. اگر چشم‎ها باز شود، می‎بیند که همینجا بهشت است.

۞     قرآن فرمود: اَلَیسَ الصُّبحُ بِقَریبٍ: آیا صبح نزدیک نیست؟ اگر خوب دقّت کنی، می‎بینی از هر نزدیکی، نزدیک‌تر است؛ اصلاً همین الآن است؛ صبح ایمان، صبح بعثت پیامبر اکرم صلّی الله علیه و آله و سلّم، صبح غدیر امیرالمؤمنین علیه السّلام، صبح ظهور حضرت ولیِّ عصر عجّل‌الله‌‌تعالی‌‌فرجه ، صبح قیامت همین الآن است.

۞            اگر دقّت کنید، فشار قبر و امثال آن در همین دنیا قابل مشاهده است؛ مثل بداخلاق که خود و دیگران را در فشار می‎گذارد.

۞     در افواه مردم هست که وقتی به کسی امید خیری دارند، به او می‎گویند:  هر گُلی زدی، به سر خودت زده‎ای . واقع امر هم همین است که هر کار خوبی بکنی، نسبت به خودت کرده‎ای. یک سر سوزن با غیر اصابت نداری. فَمَن یَعمَل مِثقالَ ذَرَّةٍ خَیراً یَرَهُ وَ مَن یَعمَل مِثقالَ ذَرَّةٍ شَرّاً یَرَهُ: هر کس به اندازه‎ی سنگینی یک ذرّه نیکی بکند، آن را می‎بیند و کسی که به اندازه‎ی سنگینی یک ذرّه بدی بکند، آن را می‎بیند. هر کار خوبی آدم بکند، جزایش نقد است. فطرت‎ها آن‌قدر با این حقیقت آشناست که وقتی هم که افراد خُلقشان تنگ است، به همدیگر می‎گویند فلان کار را بی‎خود کردی، برای خودت کردی.

۞     تا می‎گویم شما آدم خوبی هستید، شما می‎گویید خوبی از خودتان است و خودتان خوبید. خدا هم همین‎طور است. تا به خدا می‎گویید خدایا تو غفّاری، تو ستّاری، تو رحمانی و خدا می‎فرماید خودت غفّاری، خودت ستّاری، خودت رحمانی و . کار محبّت همین است.

۞     برای کارگر، صبح که کار می‎کند، یوم‎العمل و دنیاست، عصر که مزد می‎گیرد، یوم‎الجزا و آخرت است. البته خداوند فرمود بهتر است همان اوّل صبح مزدش را بدهی. این نشان می‎دهد خودش هم همین کار را می‎کند. ممکن است فکر کنید اگر مزد را اوّل صبح بدهند، کارگر دیگر کار نمی‎کند. کسی که اهل این کار است، می‎گوید من به کار او احتیاجی نداشتم، قصدم این بود که به او پول بدهم، ولی می‎خواستم عزّتش هم حفظ شود، لذا به او گفتم این مزد کار تو است. ما هم اوایل کار به خدا می‎گوییم ما کار می‎کنیم و شما هم اجر و مزد بده. خدا هم که به عمل ما احتیاجی ندارد، می‎گوید تو عمل کن، من مزد می‎دهم، اگر هم خوب دقّت کنیم، می‎بینیم همان موقعی که دست به کار می‎شویم، مزد را می‎دهد.