مراقبه‌ى خداوند نسبت به بندگان از دو جهت صورت مى‌پذیرد.

(۱) رعایت و رسیدگى به خلق و تأمین حوائج و پرورش و تربیت آنها.

(۲) تحت نظر داشتن اعمال ظاهر و باطن بندگان و غافل نبودن خداوند از آنچه در درون و برون انسان‌ها مى‌گذرد. چنانکه قرآن کریم مى‌فرماید: اِنَّ اللهَ کانَ عَلَیکُم رَقیباً : همانا خداوند مراقب شماست.[۱] و نیز مى‌فرماید: وَ مَا اللهُ بِغافِلٍ عَمّا تَعمَلونَ: خداوند از آنچه انجام مى‌دهید غافل

نیست.[۲] همچنین مى‌فرماید: وَ اللهُ یَعلَمُ ما تُسِرّونَ وَ ما تُعلِنونَ : خداوند آنچه را مخفى و آنچه را

آشکار مى‌کنید، مى‌داند.[۳] و نیز مى‌فرماید: فَاِنَّهُ یَعلَمُ السِّرَّ وَ ما اَخفى : همانا خداوند آنچه را پنهان

و آنچه را پنهان‌تر است مى‌داند.[۴] و در مورد کسى که مرتکب گناه مى‌شود، مى‌پرسد: اَ لَم یَعلَم بِاَنَّ

اللهَ یَرى: آیا نمى‌داند که خداوند (او را در حال ارتکاب گناه) مى‌بیند؟[۵]