۱ عبادات در اسلام داراى انواع بسیارى است و در همه‌ى جنبه‌هاى زندگى، از قبیل عرصه‌هاى نظامى، اقتصادى، سیاسى، اجتماعى، بهداشتى و ... مصادیقى دارد. جهاد و دفاع، خمس و زکات، امر به معروف و نهى از منکر، و غسل و وضو، نمونه‌هایى از مصادیق متنوّع عبادت در اسلام است. این امر گامى است در جهت تبدیل کردن همه‌ى زندگى به عرصه‌ى بندگى و دمیدن روح عبادت در تمام فعّالیّت‌هاى زندگى انسان. اسلام نه عبادت را به معبد محدود مى‌کند، که بیرون از آن روح معنویّت و عبودیّت وجود نداشته باشد، و نه عبد را در معبد زندانى مى‌کند، که زندگى او به عبادت کردن در معبد خلاصه شود و از حضور و مشارکت در فعّالیّت‌هاى گوناگون زندگى بازماند. اسلام همه‌ى عرصه‌هاى
زندگى را به معبد و همه‌ى فعّالیّت‌هاى زندگى را به عبادت تبدیل مى‌کند. پیامبر اکرم۹ مى‌فرمایند : اِنِ استَطَعتَ اَن لا تَأکُلَ وَ لا تَشرَبَ اِلّا ِللهِ فَافعَل: اگر مى‌توانى جز براى خدا نخورى و نیاشامى، پس این‌گونه عمل کن.[۱]

۲/ برخلاف بسیارى از فرق و مذاهب، که لازمه‌ى عبادت کردن را جدا شدن از جامعه و ترک فعّالیّت‌هاى اجتماعى و کنج عزلت اختیار کردن و انزوا گزیدن مى‌دانند، اسلام بین عبادات و جامعه و زندگى اجتماعى پیوندى مستحکم بر قرار کرده است. عبادات در اسلام یا الزاماً جمعى‌اند و به‌صورت انفرادى قابل انجام نیستند، مثل نماز جمعه؛ یا به‌جا آوردن آنها به‌جماعت افضل است، مانند نمازهاى پنج‌گانه؛ یا گر چه عبادتى انفرادى‌اند، امّا به اجتماع منتهى مى‌شوند، همچون روزه که به پرداخت زکات فطره به نیازمندان و انجام نماز عید فطر در جمع نمازگزاران ختم مى‌شود؛ یا خواه نا خواه به صورت جمعى انجام مى‌شوند، مانند حج؛ یا گرچه به‌صورت انفرادى انجام مى‌شوند، ولى دربردارنده‌ى روح جمعى‌اند، همچون نمازهاى مستحب که با توجّه به صیغه‌ى جمع در عبارات نماز و تأکید بر دعا براى دیگر مؤمنان در قنوت نمازها و رو به یک جانب، یعنى قبله، نمودن همه‌ى مؤمنان در موقع نماز، روح جمعى بر آن حاکم است.

از این طریق، اسلام، انسان اهل عبادت را در رابطه‌اى استوار و ناگسستنى با جامعه قرار مى‌دهد و او را با دیگران مرتبط مى‌سازد و نسبت به جامعه علاقمند و حسّاس بار مى‌آورد.