نباید مفهوم عرفانى تسلیم را با مفهوم اجتماعى این لفظ اشتباه کرد. زیرا تسلیم در مفهوم اجتماعى، یعنى دست از مبارزه و مقاومت برداشتن و تن به خوارى و ذلّت دادن و ستم‌کش و ستم‌پذیر بودن. امّا از منظر عرفانى، ضمن اینکه وقتى ظالمى بر سر راه زندگى سالکى ظاهر مى‌شود و به آزار و اذیّت و تضییع حقوق او مى‌پردازد، سالک دچار افسردگى روحى و یأس نمى‌شود و آنچه توسّط آن ظالم انجام مى‌شود را مقدّر تکوینى خداوند و به بیان دیگر کار خدا و لازمه‌ى رشد و تعالى خود مى‌داند و از اینکه آنچه لازمه‌ى نیل او به کمال بوده برایش آماده شده است، خرسند نیز خواهد بود، امّا همان‌گونه که گفته شد، همراه این تسلیم بودن در برابر مقدّر تکوینى حضرت حق، سالک در مورد نحوه‌ى مواجه شدن و رفتار کردن با این موقعیّت که خداوند براى رشد او پدید آورده است، در برابر مقرّرات تشریعى الهى تسلیم است و شرط برخوردار شدن از آثار سازنده‌ى آن موقعیّت را همین انقیاد در برابر فرمان خداوند در مورد نحوه‌ى مواجهه با آن مى‌داند. فرمان خداوند در مورد نحوه‌ى مواجهه با ظلم و ستم، ساکت ننشستن و تحمّل نکردن و بى‌عملى پیشه نکردن و مقاومت و ایستادگى کردن و مبارزه و جهاد سلحشورانه و خستگى‌ناپذیر و پیگیر نمودن است. بر این اساس، سالک در راستاى تسلیم عارفانه‌ى خویش، به‌پا مى‌خیزد و تا پاى جان و سرحدّ توان، با ظلم مبارزه مى‌کند.