از آنچه ذکر شد، مشخّص گردید که تفویض بالاتر از توکّل است؛ زیرا در توکّل، شخص خود را براى اتّخاذ مقصد ذى‌صلاح مى‌انگاشت و عملى ساختن آن را به خدا مى‌سپرد، امّا در تفویض، خود را در تشخیص مصلحت فاقد صلاحیّت مى‌بیند و کار را تمامآ به خدا وامى‌گذارد. البتّه تفویض هم وقتى عرصه‌اى براى مطرح شدن پیدا مى‌کند که عبد هنوز خود را مالک و صاحب اختیار مى‌انگارد و لذا به خود حق مى‌دهد تصمیم‌گیرى و تدبیر کار خویش را به کاردان بسپارد. امّا وقتى عبد به این معرفت و یقین راه یافت که اساسآ مالکیّتى ندارد و تمام وجودش و هرچه در اختیارش مى‌باشد مِلک خداى متعال است، در اینکه کار را به خدا تفویض کند خود را ذى‌حق نمى‌بیند؛ زیرا کسى که مالک چیزى نیست معنا ندارد تصمیم‌گیرى در مورد آن را به کسى که مالک آن است واگذار کند. این تصمیم‌گیرى بطور طبیعى حقّ مالک است و مالک نیازى به اینکه حقّ مزبور را دیگرى به او تفویض کند، ندارد.

به تعبیر امام صادق علیه السلام: لا یَرَى العَبدُ لِنَفسِهِ فیما خَوَّلَهُ اللهُ مِلکآ، ِلاَنَّ العَبیدَ لا یَکونُ لَهُم مِلکٌ : عبد در آنچه خداوند به او سپرده و در اختیارش قرار داده است، براى خود مالکیّتى نمى‌بیند؛ زیرا بنده‌اى که خودش مِلک دیگرى است، مِلک و مالکیّتى ندارد.[۱] و چون مبناى حقّ تصرّف مالکیّت  

است، عبدى که مالک نیست حقّ تصمیم‌گیرى و تصرّف در آنچه ملک او نیست را ندارد و این حق، خود به خود متعلّق به مالک، یعنى خداى متعال است.