لوازم تفویض با یک تفاوت همان لوازم توکّل است که در مبحث قبل ذکر شد. تفاوت مزبور عبارت است از اینکه عبد به این معرفت و یقین رسیده است که در برابر خداوند با علم بى‌نهایتش که به مصالح یکایک خلق به بهترین وجه واقف است، براى اینکه عبد با جهل بى‌انتها و علم قلیلش، خود را مصلحت‌دان و مصلحت‌سنج بشمارد و نظریّه و خواستى داشته باشد و در آنچه حضرت حق با علم و حکمت بى‌منتهاى خود مى‌کند، ابراز وجود و اظهار نظر نماید و مداخله کند، منطقآ جایى وجود ندارد. لذا سکوت اختیار مى‌کند و خود را کنار مى‌کشد، تا خداوند هر آنچه را خود مصلحت مى‌داند عملى سازد.

قرآن کریم از زبان مؤمن آل فرعون مى‌فرماید: اُفَوِّضُ اَمرى اِلَى اللهِ اِنَّ اللهَ بَصیرٌ بِالعِبادِ: کار خویش را به خدا واگذار مى‌کنم؛ زیرا او به بندگانش بصیر است.[۱]

با رسیدن به این معرفت و یقین است که به تعبیر امام صادق علیه السلام: لا یُدَبِّرُ العَبدُ لِنَفسِهِ تَدبیرآ : بنده براى خود مصلحت‌اندیشى نمى‌کند و تدبیرى نمى‌اندیشد. و فَوَّضَ العَبدُ تَدبیرَ نَفسِهِ عَلى مُدَبِّرِهِ: بنده تدبیر اندیشیدن در کارش را به خدایى که مدبّر اوست واگذارد.[۲]