نباید پنداشت رضایت به قضاى الهى به معناى بى‌عملى و انفعال در برابر موقعیّت‌ها و حوادثى است که خدا براى شخص پیش مى‌آورد. مثلاً رضایت بیمار به بیماریى که خداوند او را به آن مبتلا کرده است به معناى عدم معالجه و مداوا نیست. زیرا همان‌طور که لازمه‌ى رضایت به مقدّرات الهى، تلخ‌کام، مأیوس و گله‌مند نشدن شخص در مواجهه با مصائب و بلایاست؛ لازمه‌ى رضایت به مقرّرات الهى، عمل به تکالیف و وظایفى است که خداوند در قالب شرایع تعیین فرموده است تا در برابر حوادث و شرایطى که در زندگى اشخاص پیش مى‌آورد، طبق آنها رفتار کنند. در شرایع الهى مقرّر شده است که بیمار براى معالجه‌ى خود اقدام کند، فقیر براى برطرف کردن فقر خود کار و تلاش کند، مظلوم براى گرفتن حقّ خویش قیام کند و ... . بنابراین همان‌طور که نباید به دلیل ابتلا به بیمارى، فقر و ظلم، از روى ناامیدى، روحیّه‌ى خود را از دست داد و به گِله و شکایت و نارضایتى از خدا دچار شد، نباید از معالجه و فعّالیّت اقتصادى و مبارزه با ظالم دست کشید و بى‌عملى و انفعال پیشه کرد.
تأثیر مثبتى که در مقدّرات الهى است وقتى به شخص مى‌رسد که وى علاوه بر پذیرا شدن آنها با رضایت و خرسندى، با روحیّه‌اى شاد و رضامند، طبق مقرّرات الهى با آنها مواجه شود و رفتار کند.