رضا نتیجه‌ى محبّت به خداست. هر محب کارهاى محبوب خود را زیبا و دوست‌داشتنى مى‌بیند و هرچه را به دست محبوب عملى مى‌شود، به گوارایى و شادى استقبال مى‌کند.«آنچه از دوست مى‌رسد نیکوست.» و «آنچه آن خسرو کند شیرین بود.» بنابراین با توجّه به اینکه در جهان فاعلى جز خدا وجود ندارد و هرچه مى‌شود در واقع کار خداست، کسى که دل در گرو عشق الهى سپرده است، از شرایط و موقعیّت‌هایى که در آن قرار دارد و از حوادث و رخدادهایى که برایش پیش مى‌آید و نیز از اوامر و دستوراتى که خدا مقرّر مى‌نماید، راضى و شادمان است و با روحیّه‌اى شاد و آغوشى باز، از آنها استقبال مى‌کند.

گونه‌ى پایین‌ترى از رضا را مى‌توان تصوّر کرد که تا حدودى به مقام صبر شباهت دارد و آن
عبارت است از اینکه شخص از روى اعتماد و حُسن ظنّى که به خدا دارد و اطمینان از اینکه هرچه خدا مى‌کند به مصلحت عبد است، مقدّرات و مقرّرات الهى را با خرسندى و شادى پذیرا مى‌شود. امیرالمؤمنین علیه السلام در رابطه با این نوع از رضا مى‌فرمایند: اَصلُ الرِّضا اَلثِّقَةُ بِاللهِ: اصل رضا اعتماد به خداست.[۱]

با توجّه به اینکه از یک سو، محبّت به خدا ناشى از معرفت به حُسن و جمال الهى و احسان و فضل بى‌پایان خداوندى است و از سوى دیگر، اعتماد و حُسن ظنّ به خدا نتیجه‌ى معرفت به اسماء و صفات الهى و تفکّر در کارهاى خدا و فعل و صنع نیکوى پروردگار است، مى‌توان رضا را با یک واسطه، ثمره‌ى معرفت دانست. لذا امام صادق علیه السلام مى‌فرمایند: اِنَّ اَعلَمَ النّاسِ بِاللهِ اَرضاهُم بِقَضاءِ اللهِ : خداشناس‌ترین مردم راضى‌ترین آنان به مقدّرات الهى است.[۲]