برزخ در لغت به معناى حائل و واسط بین دو چیز است و در اصطلاح، به معناى مرحله‌ى بین دنیا و آخرت است؛ همان‌گونه که بین الطّلوعین واسط بین شب و روز است. مؤمن وقتى از جاذبه‌ى صددرصد دنیا خارج و به سمت آخرت جذب مى‌شود، تا زمانى که کاملا از جاذبه‌ى دنیا رها شده و صددرصد در جاذبه‌ى آخرت قرار گیرد، مرحله‌ى واسطى را طى مى‌کند که گاهى جاذبه‌ى دنیا و زمانى جاذبه‌ى آخرت بر او مؤثّر است. این مرحله‌ى واسط، برزخ سیر اوست. در این مرحله، هرگاه در جاذبه‌ى دنیا قرار مى‌گیرد، غصّه و حسرت و نگرانى و حرص و طمع و حسد او را دربر مى‌گیرد. و هنگامى که در جاذبه‌ى خدا و آخرت قرار مى‌گیرد، آرامش و شادى و قناعت او را فرا مى‌گیرد. با طىّ این مرحله، به‌تدریج از تأثیرات جاذبه‌ى دنیا کاسته مى‌شود و بر تأثیرات جاذبه‌ى خدا و آخرت افزوده مى‌گردد. این حالت ادامه دارد تا اینکه سالک کاملا از جاذبه‌ى دنیا خارج شود و برزخ سیر او پایان یابد و کاملا در جاذبه‌ى خدا و آخرت قرار گیرد و آرامش و شادى همیشگى بر او حاکم شود.