اهل معرفت از یک سو دلشان در جاذبه‌ى محبّت الهى است و تنها چیزى که براى آنها مهم است و تمام اهتمامشان را در نیل به آن متمرکز کرده‌اند و در جهت آن تلاش و مجاهدت مى‌کنند، حقایق معنوى و در رأس آنها نیل به قرب و لقاء و وصال حق تعالى از راه جلب رضایت و خشنودى اوست؛ لذا بود و نبود ظواهر دنیوى براى آنها بى‌اهمّیّت است. از سوى دیگر یقین دارند که تنها آنچه تقدیر الهى است در عالم واقع مى‌شود و تنها روزى‌اى که خداوند براى شخص مقدّر نموده است به او مى‌رسد و چنانکه امام باقر علیه السلام مى‌فرمایند: ما شاءَ اللهُ کانَ وَ ما لَم یَشَأ لَم یَکُن: آنچه خدا بخواهد واقع مى‌شود و آنچه نخواهد واقع نمى‌شود؛[۱] لذا بر این باورند که دنیا و تلاش و فعّالیّت و تقلّا و  

کوشش دنیوى عبد چیزى جز بازى نیست. بر همین مبنا قرآن کریم مى‌فرماید: اِنَّمَا الحَیوةُ الدُّنیا لَعِبٌ : زندگى دنیا منحصرآ بازى است.[۲] و نیز مى‌فرماید : وَ مَا الحَیوةُ الدُّنیا اِلّا لَعِبٌ : زندگى دنیا جز بازى  

نیست.[۳]

البتّه بازى، کار بیهوده و بى‌فایده‌اى نیست و نباید آن را ترک کرد؛ زیرا اگر شخص خوب و درست بازى کند، هم بازى شیرین مى‌شود و از آن لذّت مى‌برد و هم مانند بازى‌هاى ورزشى از قبیل فوتبال، سلامت و ورزیدگى جسم و شادابى و طراوت روان را نصیب او مى‌کند. به همین ترتیب در
بازى دنیا، اگر شخص خوب و درست بازى کند، هم زندگیش شیرین و لذّت‌بخش مى‌شود و هم تکامل و تعالى معنوى و قرب به حضرت حق را نصیب وى مى‌سازد.