پس از یقظه و بیدارى و پى‌بردن شخص به اینکه چه عظمت‌ها و کمالاتى براى او دسترسى‌پذیر است و او تاکنون عمر خویش را صرف غوطه‌ورى و فرورفتن هرچه بیشتر در منجلاب گناه و معصیت و هوسرانى و لذّت‌جویى‌هاى حیوانى و نفسانى کرده است، با تمام وجود از روند گذشته‌ى خود پشیمان مى‌گردد و مصمّم مى‌شود مسیر و رویّه‌ى گذشته را ترک کند و راه طهارت و تعالى را در پیش گیرد.

انزجار از گناه و بیزارى از کامجویى‌هاى حیوانى، نتیجه‌ى پى‌بردن به ماهیّت پلید آن، از یک سو و زشتى اخلاقى آن، از سوى دیگر است.