پیش‌درآمد 

صفای خاطر جانان، روان تازه‌ای در کالبدم هویدا ساخته که ارتعاشات وریدهای چشمم تاب بینایی را از من ربوده. گاه درهای آسمان را بر رویم باز و زمانی جای قدم خود را دیدن نتوان.

ای الهه‌ی ربّانی و ای ثمربخش عمرم! ای جمله بی‌نیازان روزگار محتاج تلطّفت! و ای مونس شب‌های روشنم! و ای تازه‌کننده‌ی روح و تنم! و ای از همگان بی‌نیاز و بر من مشفق! و ای نازپرورده‌ی دوران! و ای یکتا انیس و مونس ایام بی‌نیازی‌ام!

مَه من! نقاب برکش و قلبم روشن و چشمانم بینا و گوشم را شنوا و آزادم گردان.

مرا نامد به دل وصلش مگر با نور هجرانش

مــرا نـامــد تــمـنّا جــز بـــه دیــدارش

نـصـیبـم؛ گـر شــود جـانـا بـه قـربـانـش

شـوم راضـی، نـبـاشـم دور از مـاه تابانش

نـشـان از طـرف گـل .............................[۱] 

جـلال  پـربهایش را چـو دریـابند دُر یابـند

حـریم مـنزل دل را چو بگشودند، بگشودند

گـره از زلف پرتابش چو بگشادند، بگشادند

شـراب ناب از چشمش چو بستانند، بستانند

خُمار از چشم خَمّاران چو برگیرند، برگیرند

لـب لـعل درافشان را چو بفشارند، بـفشارند

وصال لذّت جان را چـو بخشایند، بـخشایند

نـیازِ بـی‌نیازش را چـو نـازیـدند، نـازیـدند

وفـای بـی‌غبارش را چو درگیرند، درگیرند[۲]