۵

آدینه‌ها خلوت ما رونق می‌گیرد؛ گوئیا صواب دیدارشان صدچندان می‌گردد. نفحه‌های صوتشان بر دل اثر می‌نماید و نسیم روح‌پرور اشعارشان اثر عجیبی بر قلب باقی می‌گذارد. صوت قرآنشان شنیدنی است. راز و نیازشان انسان را به یاد عالم ملکوت؛ و دعای ندبة چهار عیدشان[۱] لذّت‌بخش است.

ای کرّوبیان عالم بالا و ای تاجداران عالم خاکی! ای کاش توفیق «باری»[۲] شامل حال کلیة مردم ستمدیده و زجرکشیده بشود؛ تا از نعمت هستی به فراخور حالشان تمتّع برده و تا اندازه‌ای به ماهیّت توحید و یکتاپرستی آشنا گردند.

من که در خود احساس این همه خوشی‌ها را می‌نمایم، تعجب می‌نمایم که چرا سایر اشخاص عادی، بی‌بهره مانده و اصولاً برای چه زندگی می‌کنند؛ تلاش می‌نمایند؛ دروغ می‌گویند؛ به ناموس یکدیگر چشم دارند؛ و چرا افسوس می‌خورند و...؟

این عجب نیست که در عالم تنهایی، شوق خلوت نداشته و موقع را غنیمت ندانسته و از اذکاری که بزرگترین نعم الهی است، بازمانند؟ چرا ساعت‌ها صحبت می‌کنند و خود و سایرین را شکنجه و ناراحت نموده؛ ولی از حالت قلب، گویا گریزان می‌باشند؟ چرا غیر از توفیق بندگی و عبادت چیز دیگری می‌خواهند؟ آنچه دادنی بود، داده و آنچه آمدنی است، خواهد آمد. پس چرا؟ چرا؟ چرا؟

جمعه‌ها روز خوشی است. هر روز از روز دیگر بهتر. ساعت از ساعت موفّق‌تر. پس چه بخواهم؟ «زبان بریده به کنجی نشسته صُمٌّ بُکم» لذّت می‌برم.

تو ای بدنام اجتماع فاسد! وقت را غنیمت شمار و دنبال هوس نرو. اگر به دنبال او نرفتی؛ هم دنیا داری و هم عاقبت‌اندیشی!

دنـیا کـه در او مـرد خدا دل نسرشته اسـت

نـامرد کـه مـائیـم، چـرا دل بـسرشتیـم؟

جلال