قطعات

۱

دوشینه هوس و رنگ آن مرحومه[۱] را نمایاندند. چه دیدم! ترسیدم؛ گریان شدم؛ به روحش دعا کردم و از خداوند خواستم روح این زن عفیف را شاد گرداند. زمانه شبیه این زن پاکدامن زیاد دیده است، به همان مرض و به همان حال. امتحانات خدا عجیب است.

انسان خبر ندارد، اگر می‌دانست هستی خودش را در راه چنین بیمارانی می‌داد. بلی می‌داد؛ ولی یک اطاق زیادتر، یک نان‌خور کمتر، خرج دوا و دکتر و غذا تمام؛ راحت‌شدن؛ ولی انسان چه خبر دارد که در پس آینه چه خبر است. انتقام؟ آری! خیلی زود و خیلی هم زود. آن دنیا چه خبر است؟ کسی می‌داند؟ شاید .....

شاید آسوده باشد؛ شاید هم نباشد. ولی انسان به چه جرأتی به چشمان سیاهش بنگرد؟ هیچ نگوید؛ فقط می‌نگرد. از یک دکتر و یک دارو و یک بی‌خوابی مضایقه کردید؟

گذشت؛ گذشت؛ گذشت.

ای انتقام‌جوی عادل و ای دریای غضب و ای دادرس بیچارگان و ای بنده‌نواز منعم! به تو پناه می‌برم و از تو کمک می‌جویم و از ترس غضبت به رحمانیتت پناه می‌آوردم. از تو خواستارم که توفیق خدمت را به من مرحمت بفرمایی و لوح دلم را در مقابل ضعفا بی‌غبارتر سازی تا شاید توفیقی حاصل و مرهمی بر دل بازماندگانشان پاشیده و مرا هم شرمنده نکرده باشی.

دریغ و درد! بشر چه اندازه کوته‌فکر و غلط‌بین است! برای چند روز و یا هفته و سال چه فکرهای تباه! در عین آسایش و سلامتی، باز در فکر فردای خیالی ... برای چه؟ سدّ جوع؟ آیا کف دست نان و جرعه‌ای آب بایستی انسان را بدین اندازه از او دور و مأیوس و بی‌اعتنا کند؟ زهی بدبختی! زهی نادرویشی! زهی ناجوانمردی! زهی...! هیچ. «ای هیچ ز بهر هیچ بر هیچ مپیچ»

جلال