۵

موهبت الهی قرین حالم گشته و روزنه‌ای از نور الهی بر دلم تابیدن گرفته. حرکت زمین به نظرم مجسّم و گردش ستارگان را در آفتاب روز می‌نگرم. غلغلة سماوات در شب تماشایی است و حرکت فرشتگان آسمان بر زیبایی آسمان می‌افزاید. دست تقدیر مرا به کنار انبار آبی کشانید و مدّتی مرا از خودیت دور نمود. ذکر گیاه و آب و سنگ را به گوشم رساند. بی‌خود بودم، نیستم کرد. زار بودم، ذلیلم کرد. بود بودم، فنایم نمود.

در این گیرودار، بانگ لاهوتی جوابم داد: چه خبر شده؟ چه دیده‌ای؟ چه شنیده‌ای؟ گمانت را افزودند. یقینت را محکم نمودند. حالت را شاد کردند. خام بودی، پخته‌ات نمودند. خودبین هم نبودی، خودت را نشانت دادند. حرکت ...[۱] دیدی؛ ولی تا به حال وقتی دست نداده بود که حرکت خودت را بنگری. نوسان شاخه‌های درخت می‌بینی، تعجّب می‌کنی؛ چرا حرکت دست و پا و مژه‌های چشمانت را بررسی ننموده بودی؟ انوار مختلف سبز و سفید و سیاه دیدی، به خود آمدی. چرا نور ایمان قلبت را نادیده انگاشتی؟ صوت مَلَک شنیدی، سست شدی. چرا ذکر یاحق بندگان درگاهش تو را در ظلمت فساد متوقّف ننمود؟ و...

اشکانم جاری، زبان قلبم گویا، لب‌هایم بسته، چشمانم را بر هم گذارده، دنیایی دیدم بسیار بسیار عجیب‌تر از آنچه با چشم ظاهر دیده بودم.

ای معبود بی‌همتا! خورشید و ماهم نمایاندی؛ به عالم ارواحم راه دادی؛ حرکات و اذکار جمادات را تابان ساختی؛ ای کاش مرا به خودت نیز راه دهی. چه می‌شد؟

جلال