آموزه‌هایی[۱] از سیّدجلال

اهل ایمان قوی‌ترند

مهندس تناوش می‌گفت: «هندوستان که بودم پیش مرتاض‌ها می‌رفتم. آنها در اثر ریاضت، از امور پنهانی خبر می‌دادند و به‌اصطلاح غیب می‌گفتند. امّا افرادی هم هستند که بر اثر عبادت و بندگی، ایمان‌شان قوی می‌شود و خیلی چیزها را می‌فهمند.»[۲]

بعد، تعریف می‌کردند:

امام صادق علیه السلام روزی وارد مسجد شدند و دیدند مردم اطراف فردی را گرفته‌اند. پرسیدند: «چه خبر است؟» عرض کردند: «آدم عجیبی است. هر کس در دستش هرچه بگیرد، می‌گوید چیست.»

حضرت نزدیک رفتند و مشتشان را نزد او نگه داشتند و فرمودند: «در دست من چیست؟» به این طرف و آن طرف و صورت حضرت نگاهی کرد و هیچ چیز نگفت. حضرت فرموند: «نمی‌دانی؟» گفت: «چرا، می‌دانم؛ امّا تعجّب می‌کنم که شما این را از کجا به دست آورده‌اید؟! آن‌چه در لحظه قبل در تمام عالم وجود داشت سر جایش هست. در جزیره‌ای مرغی دو تخم گذاشته بود؛ امّا اکنون یکی از آنها نیست و آن تخم باید در دست شما باشد.»

حضرت دستشان را باز کردند؛ تخم پرنده در دستشان بود. حضرت پرسیدند: «این قدرت را از کجا به دست آورده‌ای؟» گفت: «بنا گذاشتم با نفس خودم مخالفت کنم. این خاصیت آن ریاضت است.»

حضرت برای اینکه نجاتش بدهند، فرمودند: «دلت می‌خواهد مسلمان بشوی؟» گفت: «نه!» حضرت گفتند: «خودت گفتی به هر چه دلم نمی‌خواهد، عمل می‌کنم.» مرتاض محکوم شد و اسلام آورد.

بعد از اسلام آوردن گفت: «آقا! دیگر آن چیزهایی که می‌دیدم نمی‌بینم. تاکنون همه چیز را در عالم می‌دیدم، پشت‌پرده‌ها را می‌دیدم؛ امّا الان چیزی نمی‌بینم.»

حضرت فرمودند: «از حالا هر کار خیری بکنی خدا برای آخرتت ذخیره می‌کند. تاکنون زحمت‌هایی که می‌کشیدی مزدت را همین‌جا می‌گرفتی؛ کارهایی که می‌توانستی بکنی و می‌فهمیدی، مزد ریاضت‌هایی بود که کشیده بودی. از اکنون اعمالی که انجام می‌دهی برای آخرتت ذخیره می‌شود. سعی کن برای خدا کار کنی تا سعادت ابدی داشته باشی.»[۳]

اگر کسی از مسیر شرعی و خدایی حرکت کرد و به جایی رسید، ارزش دارد. خوب است با «ایمان» آدم به جایی برسد. اگر کسی از رقص و خوش‌گذرانی بدش بیاید دیوانه است؛ اگر اینها را برای رضای خدا کنار بگذارد قشنگ است. یعنی بگوید: «خدایا این کار را دوست دارم؛ ولی برای رضای تو دیگر انجام نمی‌دهم.»

مقامات بالای عرفانی مهندس تناوش برای این بود که او از زندگی گذشته‌اش چشم پوشید و همه‌ی سابقه و پیشینه‌اش را که مورد رضایت خداوند متعال نبود، محو کرد و پاک و منزّه شد.[۴]