مِثْلِ خودم در نماز

مهندس محمّدعلی بهزادی می‌گوید:

خوب به‌یاد دارم روزی با مرحوم تناوش تنها بودم؛ صحبت از خروج روح از بدن شد. مهندس تناوش گفت: «بارها در رختخوابم نشسته بودم که عین خودم را مشغول نماز خواندن می‌دیدم.» بیش از این توضیح ندادند و من هم به خود اجازه ندادم که افزون بر این فرمایش، چیزی از ایشان بپرسم؛ چون به خود می‌گفتم از دو حال خارج نیست: یا ایشان از آنجا که مخاطبِ خود را که بنده باشم، فاقد قابلیت کافی برای درک این گونه امور دانسته‌اند؛ توضیح بیشتر را سزاوار ندانسته‌اند، که این تشخیص‌شان را روی چشم باید بگذارم. یا این‌که گوشه‌ای از پرده را بالا زده‌اند تا من تشنه شوم و خود در جست‌وجوی چندوچونِ این امر برآیم و اگر روزی‌ام باشد، به آن برسم. در هر صورت اگر خودشان صلاح می‌دانستند، توضیحات بیشتری می‌دادند.

اجمالاً این‌که از همین اشاره‌ی کوتاه برمی‌آمد که خداوند متعال توانایی‌های روحی فوق‌العاده غریبی به ایشان مرحمت فرموده است. چون کسی که در عالَمِ تجرّد قرار می‌گیرد، به هر عالَمی که بخواهد، می‌تواند پرواز داشته باشد. چنان‌که در شرح حال بزرگان خوانده‌ایم و شنیده‌ایم مرحوم آیت‌الله حاج‌شیخ‌حسنعلی نجابت شیرازی هرزمان که می‌خواسته‌اند، به عتبات عالیات مشرّف می‌شده‌اند؛ ایضاً استاد برجسته و والای ایشان، مرحوم آیت‌الله آقاسیّدعلی قاضی چنین بوده‌اند.

در مورد مرحوم تناوش به‌قرائنی باور من این بود که اتّفاقاتی ازاین‌دست برایشان می‌افتاد، ولی چون حالاتِ خود را به‌شدّت کتمان می‌کردند، بازگو نشده یا به‌ندرت فقط برای خاصان بازگو شده است.[۱]