زندگی در خدمت او بود

مهندس تناوش بعد از تحوّلی که برایش پیش آمد، کاملاً از دنیا برید. یعنی تقدّم آخرت به دنیا را مورد توجّه قرار داده بود. به زندگی دنیوی توجّهی نداشت و می‌گفت: «زندگی دنیا اگر صد سال هم باشد، یک لحظه بیشتر نیست. ما نباید نوکر زندگی شویم، زندگی باید نوکر و در اختیار ما باشد.»[۱]

شاید به همین سبب، هر چیزی که سیّدجلال مایل نبود، انجام نمی‌شد، ولی اگر مثلاً تمایل داشت به جایی برود، اسباب آن سفر به هر شکلی که بود و از هرجا و هر طریق، مهیّا می‌شد.[۲]

همسر مهندس تناوش می‌گوید:

اوضاع این‌جور بود که اگر مرحوم تناوش طالب انجام کاری نبود همه‌ی بساط آن برچیده می‌شد. یادم هست روزی از جانب بستگان، به جایی دعوت شدیم. هرچه اصرار کردم راضی نشد به آن مجلس بیاید. به دلیل ملاحظات فامیلی، تصمیم گرفتم بدون ایشان در آن میهمانی شرکت کنم. به قصد شرکت در آن مهمانی از خانه بیرون آمدم. برخلاف معمول، مدتی طولانی منتظر ماشین ماندم؛ یا هیچ وسیله‌ای پیدا نمی‌شد یا اگر هم می‌شد مسیرش به مقصدی که داشتم نمی‌خورد. عاقبت آن‌قدر زمان گذشت که دیدم رفتنم دیگر فایده‌ای ندارد. همین‌که به منزل برگشتم، مهندس با لبخندی به من گفت: «دیدی رفتن به مصلحت نبود!»[۳]