سخاوت و سپاسِ سیّدجلال

مهندس تناوش از زندگی بسیار تجمّلاتی قبلی بریده بود؛ وسایل خود را به دیگران می‌بخشید. حتّی زمانی که خودش در عسرت و تنگی معاش بود، به زندگی کسانی که وضعیت مالی نامناسبی داشتند، رسیدگی می‌کرد. سیّد سخاوت اجدادش را به ارث برده بود؛ دلِ مهربان، دستِ باز و بسیار بخشنده‌ای داشت. گاهی می‌شد همه‌ی حقوق خود را خرج مردم می‌کرد.[۱]

مهندس تناوش بسیار سخیّ‌الطبع بود، هر آنچه را داشت در راه رفع مشکلات افراد دریغ نمی‌کرد و از طرف مقابل انتظاری هم در قبال کار انجام‌شده نداشت.[۲]

کسی که کار بسیار کوچک و خُرد برای ایشان انجام می‌داد؛ ایشان با شکرگزاری و سپاس فراوان با آن برخورد می‌کرد. به کارگر و افراد فرودست، خصوصاً در کارخانه و محیط‌های کارگری، خیلی احترام می‌گذاشت. مرحوم تناوش به افرادی که به علّتی برای انجام امور خدماتی و نظافتی به منزل وی می‌آمدند، بسیار بیش‌تر از مزدی که طلب می‌نمودند، می‌پرداخت و راضی و خندان از کنار ایشان می‌گذشت.[۳]