فروتنی و ادب سیّدجلال

مهندس تناوش نمی‌خواست کسی به او احترام بگذارد و دوزانو بنشیند؛ ولی خودش جلوی فرزندان استادش دو زانو می‌نشست.[۱]

مهندس تناوش در تواضع و ارتباط با دیگران بی‌نظیر بود. مثلا با وجود بیماری تنفسی و آسم، به احترام افراد با هر سن و مقامی‌، در مجلس‌شان بلند می‌شد.[۲]

مرحوم تناوش افتادگی و تواضع بخصوصی داشت. مانع کسانی می‌شد که می‌خواستند به واسطه‌ی سیادت، معرفت و علمی که ایشان داشت یا خدماتی که منشاء آن بود، دست ایشان را ببوسد. می‌گفت: «این کار برایم خیلی آزاردهنده و زجرآور است؛ گویی که سر مرغ زنده‌ای را از تنش جدا کنی!»[۳]

در عمرم کسی را به فروتنی و تواضع ایشان ندیده‌ام. کنار در مجلسِ روضه‌شان دوزانو می‌نشست و تمام ذکروفکر و اندیشه‌اش این بود که ذکرِ مصائب حضرت ابی عبدالله‌الحسین علیه السلام و حضرت زهراعلیها السلام شود.[۴]