سیّدجلال و دوستی

نقطه‌ی پررنگ شخصیّت مرحوم تناوش، داشتن دوستان فراوان با روحیه‌های مختلف و بعضاً متضاد بود. سیّدجلال هرگز دوستانش را فراموش نمی‌کرد و با آنها مثل یک پدر رفتار می‌کرد، پدری که همه‌ی بار مسئولیّت رسیدگی به فرزندش را متوجّه خود می‌داند. او حقّ رفاقت را ادا می‌کرد، خوب به دوستانش می‌رسید و هوای آنان را داشت.[۱]

سیّدجلال باوفا و قابل اعتماد بود؛ در این اوصاف بی‌نظیر بود؛ هیچ‌گاه دوستانش را فراموش نمی‌کرد و نسبت به آنان در هر شرایطی احساس مسئولیت داشت. در رفاقت بی‌بدیل بود و به رفقا اهمیت می‌داد. نه تنها اهمیت می‌داد، بلکه پی‌گیر احوال آنان بود و در احوال‌پرسی همیشه بر آنها پیشی می‌گرفت. در دنیای جدید، گرفتاری‌ها مانع از رسیدگی به حال رفقاست، امّا وجود نازنینش هرگز درگیر گرفتاری‌های روزمره و دنیوی نشد.[۲]

سیّدجلال بعد از تحوّل، با دوستانی که داشت به سفر می‌رفت. دوستانش می‌گفتند: «در این سفرها ما به هوای ایشان پاک می‌ماندیم.»[۳]