سیّدجلال ، نماز و دعا

سیّدجلال به نمازِ اوّل وقت توجّه ویژه داشت. در اثناء شبانه‌روز همیشه منتظر زمان عشق‌بازی با معبود بود و این ویژگی هیچ‌گاه از ایشان ترک نشد. می‌گفت: «مبادا نوافل و مستحبّات شما را از نماز اوّل وقت دور کند.»[۱]

همیشه با وضو و دائم در حال نماز بود و نافله‌ها را هم ترک نمی‌کرد. همان‌گونه که در بحث لباسِ نمازگزار، مستحب شمرده شده، هنگام نماز عمّامه می‌بست و ردای سبز سیادت می‌پوشید.[۲]

سیّدجلال پس از متحوّل‌شدن، به توصیه‌ی استادش آیت‌الله انصاری‌همدانی نمازهایش را قضا کرد.[۳] او به نماز بسیار اهمّیّت می‌داد و باحضور قلب و صفای ویژه‌ای نماز می‌خواند.[۴]

سیّدجلال به احکام رساله‌ی عملیه مقیّد بود؛ خصوصاً به احکام یومیه طهارت، نماز، روزه و خمس. مستحبات را کامل رعایت می‌کرد؛ مثلاً بدون پوشاندنِ سر، به دستشویی نمی‌رفت.[۵]

سیّدجلال به جوانانی که به دلائلی نماز را ترک کرده‌بودند، برای شروع توصیه می‌کرد: «دو رکعت، برای برآوردن نیاز بخوان!» که آن دو رکعت نماز در واقع آشتی با خدا بود.[۶] توصیه‌های او به هر جوانی در حدّ خود آن جوان بود و مطابق استعدادی بود که آن فرد داشت. پند او به جوانان، هیچ‌گاه مستقیم نبود.[۷]

روزی به سیّدجلال گفتند: «فلانی تارک‌الصّلاة است.»

ایشان در پاسخ حرف عمیق و عجیبی زد و در مورد آن فرد خاص - که او را به‌خوبی می‌شناخت - گفت:

حق نداریم به زور او را وادار به نماز خواندن کنیم. شاید او حقیقت نماز را بهتر فهمیده باشد. می‌داند که نمی‌تواند. به دروغ نمی‌خواهد بالا و پایین شود. نماز خواندن به مفهوم واقعیِ نماز، سخت است؛ گاهی روح تاب نمی‌آورد. «دانستن» و «باور داشتن» دو مقوله‌ی جداست. من و تو «نمی‌دانیم» که به همین سادگی می‌خوانیم.[۸]»[۹]

این سالک الی الله در دعاهایی که می‌خوانْد خیلی دقّت داشت. کتب ادعیه‌ی فراوانی داشت و متن دعاهایی را که به ما رسیده است در منابع مختلف روایی بررسی می‌کرد و با یکدیگر انطباق می‌داد. دنبال این بود که ببیند معصومینعلیهم السلام دقیقاً با چه واژگانی، در چه حالی، به چه شکلی آن دعا را می‌خوانده‌اند. مرحوم تناوش به این تدقیق در ادعیه‌ی وارده از معصومینعلیهم السلام تا آخر عمر شریفش ادامه داد.[۱۰]

سیّدجلال «مناجات خمس عشره»، «دعای رَضِیتُ بِاللهِ رَبّا» و «زیارت امین الله» را زیاد می‌خواند.[۱۱]