یا جدّاه!

سیّدجلال «ای خدا!» که می‌گفت از عمق وجودش برمی‌خاست و تا عرش اعلیٰ بالا می‌رفت. «یا جدّاه!» که می‌گفت، در محضر معصومین کرامعلیهم السلام بود و هیچ واسطه و مانعی مابین نبود.[۱]

سیّدجلال گاهی با حالی خاص، طوری می‌گفت: «یا جدّاه!» که گویی به کلّ دایره‌ی عصمت به عنوان نور واحد وصل می‌شد. هرگاه حسّی عارض او می‌شد و مثلاً حین رانندگی و پشت فرمان ماشین بود؛ با شنیدنِ «یا جدّاه» از طرف ایشان احساس امنیت می‌کردیم. جوهره‌ی ملکوتی صدای او، ترنّم سبز حیاتی واقعی و منادی اتّصالی حقیقی با معبود بود.[۲]