۳/ آن خواب ماندن عجیب

مرحوم علاّمه حافظیان در تهران به خانه‌مان آمدند و دعایی دادند که بچّه‌دار شویم. چیزی به اندازه‌ی دو بند انگشت، روی یک قطعه‌ی فلز نوشتند و به من گفتند ده شب آن را به گردن بیاندازم. از مهندس هم خواستند چهل شب چیزی را بخواند. امّا خدا نمی‌خواست. شب چهلم ما با چند نفر عازم مشهد شدیم و در قطار، مهندس تناوش ناخواسته خوابش برد. به من می‌گفت: «اگر خدا می‌خواست من این دعا را بخوانم که خوابم نمی‌برد!»[۱]