خنده در مجلس 

دکتر محمّدحسن نمازی یکی از شاگردان و دوستان مرحوم تناوش می‌گوید: «من در آن موقع که جوانی ۱۸ ساله بودم با عده‌ای از دوستان در مجالس روضه‌ی آن بزرگوار شرکت می‌کردم. در پایان روضه با یکدیگر گفتگو داشتیم؛ گاهی حتّی صدای خنده‌مان بلند می‌شد؛ امّا یک بار ندیدم مهندس تناوش که بانی مجلس بود، ذره‌ای قیافه در هم بکشد و یا برخورد کند.»[۱]

گاهی کلام‌شان با شوخی همراه بود. برخی به او ایراد می‌گرفتند که: «چرا با جوانان بگو و بخند راه انداخته‌ای؟»

ایشان در پاسخ می‌گفتند: «از شوخی‌های من ملائکه هم می‌خندند![۲]

اصولاً بزرگان و اهل معنا، شکل دیگری از قضایا را می‌بینند. مثلاً یکی از شب‌های قدر، به حاج اسماعیل دولابی ایراد گرفتند که: «چرا در چنین شبی که ایّام شهادت حضرت امیرالمؤمنینعلیه السلام است، در مجلس شما خنده هست؟» ایشان در پاسخ گفتند: «امشب، شب عروسیِ امیرالمؤمنینعلیه السلام است! حضرتعلیه السلام خودشان قسم خوردند که: «به خدای کعبه رستگار شدم.» شما خودت بگو رستگاری امیرالمؤمنینعلیه السلام گریه دارد یا خنده؟!»

جالب است که مرحوم تناوش نیز همواره همین نظر را داشتند و می‌فرمودند: «در چنین مواردی، اشک و لبخند دو مقوله‌ی جدانشدنی و لاینفکّ از همدیگرند.»[۳]

مهندس تناوش صمیمتی ایجاد می‌کرد که همه با او راحت بودند و احساس غریبگی نداشتند. در مجلس‌شان همه به‌طور خودجوش کار می‌کردند. آقای اسلامیه چای دم می‌کرد و من هم چای تعارف می‌کردم.[۴]

در مجالس مهندس تناوش متناسب با روحیه‌ی افراد حاضر صحبت می‌شد، هیچ فردی خسته نمی‌شد و به اندازه‌ی ظرفیتش بهره می‌گرفت و شاد و راضی بیرون می‌رفت.[۵]