پذیرایی صاحبخانه

خانم انصاری‌همدانی در مورد برگزاری مستمر جلسات اهل‌بیتعلیهم السلام و برکت‌هایش، باوجود تنگنای مالی مهندس تناوش در دوره‌ای که شاغل نبود، خاطرات زیبایی دارد. ازجمله می‌گوید:

زندگی با اولیاء خدا بسیار سخت است؛ امّا با تحمّل سختی‌ها گشایش حاصل می‌شود. از ۱۵ سالگی که زن مرحوم تناوش شدم، در منزل جلسه‌های متعدّد مذهبی به‌طور هفتگی یا به مناسبت‌هایی که پیش می‌آمد، داشتیم که برگزاری آن واقعاً توان می‌گرفت؛ ولی چه بهتر که تن انسان در این راه‌ها فرسوده شود.

مجالس فاطمیه تا پایان عمرِ پُربرکت مهندس تناوش - چه در زمان وسعت و چه در تنگدستی - در منزل‌شان برقرار بود.

یادم هست، شب چهارشنبه‌ای مصادف با شب اول ماه شده بود. آن روزها وضع مالی خوبی نداشتیم و مجلس عمومی هم هزینه‌های خاصّ خودش را داشت. شرایطِ ما طوری شده بود که حتّی سطل قندمان هم خالی شده بود و با یک قند و چای ساده هم نمی‌توانستیم از مهمانان پذیرایی کنیم.

به همسرم گله کردم که: «این مجالس را خصوصی برگزار کن تا همه نیایند.»

همسرم گفت: «این دستور پدر شماست و من تا پایان عمر به آن مقیّدم. این خانه هم متعلّق به امام حسینعلیه السلام است و درِ آن به روی همه باز.»

از این وضع ناراضی بودم و همین‌که آمدم آشپزخانه را ترک کنم، دیدم مهندس صلواتی فرستاد و دعایی کرد. ناگهان دیدم سطل قند و همه‌ی قندان‌ها پر شد! خیلی تعجّب کردم. مرحوم تناوش آهسته به من گفت: «هیس! به کسی نگو!»

من تا مرحوم تناوش زنده بود از این ماجرایی که خود به چشم خود دیده بودم با کسی حرف نزدم.[۱]