کنار آمدن با سختی‌های برپایی هیئت

سیّدجلال به برپایی مجالسِ شب‌های چهارشنبه، با هر سختی و در هر شرایطی مقیّد بود و پرچم مجلس اهل‌بیتعلیهم السلام را در این اوقات برمی‌افراشت. انوار همه‌ی ائمهعلیهم السلام در خانه‌ی ایشان حضور داشتند و خدا می‌داند از آن جلسه چه برکت‌های عجیب و گران‌قدری در وجود چه عزیزانی حاصل شده است.[۱]

در زمانی که امکانات نبود؛ گاز نبود؛ مشکلات گوناگونی وجود داشت و هزینه‌ها و خرج با دخل جور نبود؛ باز هم مجالس شب چهارشنبه‌های سیّدجلال ترک نمی‌شد. او با اخلاص تمام، همه‌ی درآمد مادّی و معنوی خود را در راه اهل‌بیتعلیهم السلام خرج می‌کرد و هیچ‌وقت خم به ابرو نمی‌آورد.[۲]

محمّدمهدی اسلامیه می‌گوید: «مرحوم تناوش سختی‌های مختلفی را تحمّل می‌کرد؛ ولی از برگزاری مجلس شب‌های چهارشنبه تحت هیچ عنوانی منصرف نمی‌شد. یادم هست یکی از روزها که مجلس برگزار می‌شد، مصادف شده بود با آغاز ماه شمسی و به اصطلاح اوّل بُرج بود. مرحوم تناوش حقوقش را گرفته بود و داخل جیب کُتِ خود گذاشته بود و کُت را هم چه بسا برای کمک به پذیرایی از مهمانان درآورده و جایی آویخته بود. بعد هم کسی حقوق یک ماهه‌ی مهندس را از جیب کت ایشان برداشته بود. هم آن مبلغ، قابل‌ملاحظه بود و هم در آن شرایط به آن مبلغ نیاز خاصّی وجود داشت. امّا مرحوم تناوش اصلاً چیزی نگفت؛ نه گلایه‌ای، نه ابرازِ ناراحتی، نه اوقات‌تلخی، هیچ‌چیز! گویی از مصادیق بارزِ این آیه‌ی شریفه بود که: «اَلا اِنَّ اَوْلِیاءَ اللهِ‏ لا خَوْفٌ‏ عَلَیهِمْ‏ وَ لا هُمْ یحْزَنُون[۳]»[۴]