بچّه‌های روضه

در مجالس ایشان هر فرد جایگاهی ویژه داشت. با هرکس طبق روحیّات آن شخص رفتار می‌کرد. در این میان حتّی خردسالان هم بی‌بهره نبودند. مهندس با آنان مدّت‌ها بازی می‌کرد و آنها را سرگرم می‌ساخت.[۱]

مرحوم تناوش با وجود سالخوردگی با کودکان بازی می‌کرد؛ به دنبال‌شان می‌دوید و این کار را کسر شأن خود نمی‌دانست.[۲]

سیّدجلال می‌گفت: «خواب بچه‌ها در جلسات امام حسینعلیه السلام بهشتی است؛ خدا می‌داند که آنها چه سلوکی می‌کنند. بچه‌ها را در روضه بیدار نکنید؛ ببینید در این سر و صدا و روضه‌خوانی با چه آرامشی خوابیده‌اند. با این خواب، سِیْر دارند و کیف می‌کنند.»[۳]